Maar mijn huwelijk was heel anders dan ik had gedroomd.
Mijn vrouw plaagde me constant met mijn « gemiddelde salaris », ook al werkte ik voor het bedrijf van haar vader. Ik leefde in angst – voor zijn grillen, zijn eisen en, erger nog, voor de minachting van mijn schoonvader.
Op een dag hoorde ik het nieuws.
Antonio ging trouwen.
Mijn studievriendin belde me en zei:
« Weet je met wie ze gaat trouwen? Een bouwvakker. Geen geld. Hij kan echt niet goed kiezen. »
Ik lachte minachtend.
Ik zag hem voor me in een goedkoop pak, zijn gezicht getekend door jaren van ontberingen.
Ik besloot naar de bruiloft te gaan – niet om hem te feliciteren, maar om over hem te klagen.
Om hem te laten zien wat een slechte keuze hij had gemaakt… en wat hij had verloren.
Die dag droeg ik mijn mooiste designerjurk en arriveerde in een luxe auto.
Op het moment dat ik binnenkwam, waren alle ogen op mij gericht.
Ik voelde me trots, bijna arrogant.
Maar…
Ik zag de bruidegom.
Hij droeg een eenvoudig beige pak – niets te opvallends.
Maar zijn gezicht… ik stond perplex.
