De genadeslag kwam toen Rodrigo, tijdens een huilbui op zijn kantoor, stiekem het ziekenhuis belde en de papieren tekende voor de opname van zijn vrouw in een psychiatrische inrichting. Hij beweerde dat ze « aan waanbeelden leed ».
De dag dat ze haar meenamen, keek Mariana hem aan, met tranen die over haar wangen stroomden:
« Ik ben niet ziek, ik ben gewoon moe… Je gelooft me toch? »
Maar Rodrigo vermeed haar blik. Zijn gedachten waren niet bij haar, alleen bij Camila.
Een jaar later plande Rodrigo een weelderige bruiloft. Hij wist niet dat Mariana drie maanden eerder het ziekenhuis had verlaten. Ze was bijna 200 kilometer van de hoofdstad verhuisd, had leren autorijden en al haar sieraden verkocht om een tweedehands supercar uit 2016 te kopen. Ze had maar één doel: de bruiloft bijwonen, niet om te bedelen, maar om een hoofdstuk in haar leven af te sluiten.
De muziek klonk luid toen de ceremoniemeester het aansnijden van de bruidstaart aankondigde. Op dat moment galmde het gebrul van een motor buiten de zaal, het overstemde het orkest. Alle gasten draaiden zich verrast om. Een zwarte sportwagen verscheen voor de ingang en remde abrupt, waarbij een wolk witte rook de lucht in spoot.
Mariana stapte uit. Ze droeg geen baljurk of salonkapsel. Ze droeg een eenvoudige witte jurk, haar haar los en haar ogen koud en kalm. In haar handen hield ze een elegant ingepakte doos met een cadeau. De hele zaal viel stil.
Rodrigo verstijfde, zijn gezicht bleek:
« M-Mariana… Wat… wat doe je hier? »
