Maar het was te laat. Zijn gezicht kleurde rood toen hij de mok pakte en op tafel gooide. De koffie morste over Mabels schoot en brandde haar huid. De mok rolde met een luide knal over de vloer.
Even bewoog niemand. De kinderen keken geschokt toe. Laya boog haar hoofd en zei niets.
Aanbevolen door
Herbeauty
Mabel voelde de prik van de koffie, maar hun stilte brandde nog meer. « Ik denk dat ik maar naar boven ga, » fluisterde ze, terwijl ze langzaam op haar trillende knieën ging staan. Niemand hield haar tegen.
In haar kamer zat ze op de rand van haar bed, tranen vermengden zich met de pijn in haar been. Het huis was kouder dan ooit. Toen besefte ze: dit was haar thuis niet meer. Het behoorde toe aan mensen die haar niet meer zagen.
Ze reikte naar het kleine gouden medaillon dat George haar tientallen jaren geleden had gegeven en streek met haar vingers langs de geheime lade van zijn oude bureau – de lade waarin nog steeds de eigendomsakte van hun huis lag. Plotseling herinnerde ze zich Georges laatste woorden:
« Als ze dit huis niet meer respecteren, Mabel, teken dan niets. »
Haar hart begon te bonzen.
Misschien zal ze dat nooit doen.
Misschien was het tijd dat ze zich herinnerden van wie dit huis werkelijk was…
Drie dagen verstreken in stilte. Mabel sprak nauwelijks met iemand. Derek vermeed haar volledig, alsof ze onzichtbaar was. Maar toen ze alleen was, begon ze na te denken – niet over pijn, maar over haar kracht. Die nacht opende ze de oude lade weer. Daarin lag de vervaagde akte, nog steeds op haar naam. Laya en Derek waren ervan uitgegaan dat het huis van hen was, maar Georges testament vereiste haar laatste handtekening. Een handtekening die ze nooit zette.
Haar handen trilden toen ze de papieren openvouwde. Haar naam, « Mabel Jennings », was duidelijk bovenaan te zien. Daaronder wachtte een lege regel op haar goedkeuring. Plotseling voelde de hulpeloze oude vrouw die Derek had bespot iets anders in zich opkomen: vastberadenheid.
De volgende ochtend, nadat iedereen weg was, nam ze de akte mee naar de stad om meneer Hal Wittmann te ontmoeten, de familieadvocaat die George jaren geleden had bijgestaan. Zijn ogen werden groot toen hij haar zag. « Mabel Jennings! Het is zo lang geleden. Wat brengt je hier? »
« Ik overweeg een beslissing te nemen, » zei ze zachtjes.
Hij bekeek de documenten en knikte langzaam. « Je bent nog steeds volledig eigenaar. Wat je ook besluit – verkopen, doneren of houden – het is van jou. »
Mabel bleef zwijgend zitten en glimlachte toen flauwtjes. « Misschien is het tijd om niet langer te gast te zijn in je eigen huis. »
Ze verliet zijn kantoor en liep langs een mededelingenbord. Tussen de flyers met pianolessen en informatie over vermiste katten, trok er eentje haar aandacht: « Tennessee Land and Conservation Trust – Op zoek naar landelijk gebied om een natuurreservaat te bouwen. »
Ze staarde er lange tijd naar. Het land achter haar huis strekte zich uit over 22 hectare – dezelfde velden die George had verzorgd, dezelfde veranda die hij had gebouwd. Hij zei dan: « Dit is vrede. Beloof me dat het vrede zal blijven. »
Een idee begon te bloeien. Een stille, krachtige gerechtigheid.
Die avond, terwijl beneden gelach weerklonk, zat Mabel aan haar bureau met een flyer in haar hand. Voor het eerst in maanden glimlachte ze – niet uit beleefdheid, maar met een doel.
Ze pakte de telefoon en draaide het nummer beneden. « Ja, » zei ze zachtjes, « ik heb een stuk grond waar je misschien interesse in hebt. »
