Rex rende naar een meisje op de derde rij. Ze heette Marie – een stille, bescheiden studente die meestal op zichzelf bleef. Ze stond tussen haar vriendinnen, een notitieboekje tegen haar borst geklemd. Voor iedereen leek ze een normale, verlegen tiener.
Maar Rex gromde en viel haar aan, waardoor ze op de grond viel. Ze schreeuwde toen het schrift uit haar handen vloog, en er ontstond chaos in de aula. Leraren renden naar voren en probeerden de hond weg te trekken.
« Ga liggen, Rex! » riep de handler, terwijl hij de halsband vastgreep en de hond nauwelijks terugtrok. Toch bleven Rex’ scherpe ogen op Marie gericht.
“Hij doet zoiets nooit zonder reden… nooit,” mompelde de agent ongelovig.
Naar het station gebracht
Marie trilde, haar ogen wijd open van de tranen. De meeste mensen dachten dat Rex een fout had gemaakt met de geuren. Maar de agent hield vol dat het anders was.
« Juffrouw, ik wil dat u en uw ouders met mij meekomen naar het station. We moeten iets controleren. »
Haar ouders protesteerden luidkeels, bang om voor gek te staan voor de hele klas. Maar Rex bleef maar grommen en niemand durfde zijn instincten te negeren.
Op het bureau werden Maries vingerafdrukken genomen. Zodra de computer ze had verwerkt, stopten de agenten. Het scherm toonde een match.
De afdrukken behoorden toe aan iemand die al geregistreerd stond in de federale database voor gezochte personen.
De agent draaide zich langzaam en vastberaden naar het meisje om.
“Wil je zelf de waarheid vertellen… of zal ik het dossier lezen?”
