Ze zat naast haar en hield haar hand vast. Zelfs na een nachtdienst in de bakkerij probeerde ze erbij te zijn. Haar gezicht was bleek van slaapgebrek, maar trots straalde in haar ogen.
De leerlingen traden één voor één op. Er was een moderne dansgroep met flitsende lichten. Een jongen speelde elektronische drums met een klein setje speakers.
Een meisje in een roze jurk zong popliedjes in een draadloze microfoon. Elk optreden werd met applaus ontvangen door haar vrienden in het publiek. Sophie zat alleen in de wachtkamer.
Niemand sprak tegen haar. Ze keek haar een paar keer aan en hoorde toen zacht gegiechel. Sommige leerlingen fluisterden: « Wacht maar. »
De sprookjesvoorstelling komt eraan. Ik hoorde dat er geen muziek is. Zing je mee? A capella? Sophies naam werd omgeroepen.
Laten we zeggen dat de presentatrice, een jonge lerares, haar optreden met een zweem van aarzeling aankondigde. En tot slot hebben we een solo-optreden. Zonder achtergrondmuziek zingt ze « Scarborough Fair ».
Welkom Sophie Lane. Een paar applausjes. Sommige leerlingen pakten hun telefoon, klaar om voor de lol op te nemen.
Een van hen maakte zelfs een grappige sticker om te delen. Sophie betrad het podium via het sociale netwerk van de school. Van bovenaf kon ze de menigte niet goed zien.
De podiumlichten waren te fel. Maar ze wist het. Haar moeder was er, ze zat op de derde rij bij het raam.
En dat was genoeg om haar rechtop te zetten en diep adem te halen. « Ga je naar de kermis van Scarborough? » Peterselie, salie, rozemarijn en tijm. Haar stem steeg, teer als de wind over een weiland.
Zacht, pretentieloos, maar hartverscheurend oprecht. Eerst klonk er gefluister, een paar ongeduldige blikken, maar geleidelijk viel het hele publiek stil. Een vreemde stilte verspreidde zich door de zaal.
Niet het soort stilte dat voortkomt uit verveling of desinteresse, maar het soort dat je aantrekt. Van fascinatie. De muzieklerares, die aantekeningen had gemaakt, keek plotseling op en legde haar pen neer.
De bejaarde ouder, met grijs haar en een bril met een goudkleurig montuur, zette langzaam zijn bril af en veegde zijn ogen af. Elk woord dat Sophie zong leek een gevoel van verlies met zich mee te brengen, stille, hongerige nachten en onuitgesproken dromen. Geen ingewikkelde techniek, geen indrukwekkende choreografie.
Gewoon een kind, zingend uit volle borst. Toen de laatste noot wegstierf, werd de zaal stil. Drie seconden, toen vier.
Toen kwam het applaus, niet luid of uitbundig, maar eerbiedig. Eén man, dezelfde bejaarde ouder, stond op, toen nog een. Het hele publiek stond op en klapte, alsof ze iets puurs bedankte dat zojuist door haar heen was gegaan.
Sophie bleef staan, klemde zich vast aan de zoom van haar jurk, haar ogen glinsterden maar vloeiden niet. De schijnwerper scheen op haar gezicht. Ze was niet langer het arme meisje waar ze om lachten, maar een jonge kunstenares die haar dromen vervulde.
Beneden stond haar moeder langzaam op, haar hand op haar hart, haar ogen rood maar haar lippen glimlachend. Na de voorstelling, toen Sophie het podium verliet, kwam er een vrouw in een witte blouse met een naambordje naar haar toe. Jij moet Sophie zijn, toch? Ik ben Clara Jensen, dirigent van het Gemeentelijk Kinderkoor.
Ik was hier vandaag omdat mijn dochter eerder had opgetreden, maar door jou wilde ik komen spreken. Wil je naar de studio komen om auditie te doen? Er is een speciaal beurzenprogramma. Sophie wist niet hoe ze moest reageren.
Ze draaide zich naar haar moeder. Joanne knikte, haar ogen fonkelden. Ga, mijn liefste.
Dit is de stem waar de wereld op heeft gewacht. Zaterdagochtend betrad Sophie Lane voor het eerst een professionele opnamestudio, waar elke muur bekleed was met akoestische schuimpanelen en de zachte plafondverlichting een gloed verspreidde die zowel onbekend als magisch leek. Buiten galmde het lawaai van het verkeer in het centrum van Amarillo zoals gewoonlijk, maar in deze ruimte leek alles stil te staan in de tijd.
Clara Jensen, de dirigent die Sophie had uitgenodigd, haalde haar en haar moeder op van het busstation. Clara was een vrouw van in de vijftig, met een zachte stem en een scherpe, oplettende blik. « Beschouw de sessie van vandaag als een klein avontuur, » zei Clara.
Maak je geen zorgen, ik wil je gewoon horen zingen, net zoals die dag. » Sophie knikte, terwijl ze haar songtekstenboekje stevig vastklemde alsof het een tovermiddel was. Ze droeg een oude witte blouse en een nette spijkerbroek, geen make-up, geen ingewikkelde voorbereidingen, gewoon zichzelf, eenvoudig en eerlijk. Leo, de geluidstechnicus, zat achter het glas en stelde de microfoon en koptelefoon bij.
Hij had een gepeperde grijze baard en de kalme houding van iemand die naar duizenden stemmen had geluisterd. Maar toen hij Sophie de cabine zag binnenkomen, gingen zijn wenkbrauwen omhoog, niet van verbazing, maar van verbazing. « Is dat die jongen? » vroeg hij Clara via de intercom.
Ja, geloof me, Leo, laat haar gewoon zingen. Sophie liep naar de microfoon. Hij hing te hoog, Leo verlaagde hem zodat hij bij haar lengte paste.
Clara stapte de opnamecabine binnen en legde zachtjes haar hand op Sophies schouder. « Je kunt ‘Scarborough Fair’ nog een keer zingen, of een ander nummer. » Sophie keek door de
