Théo keek bezorgd naar de deur voordat hij antwoordde:
« Het is mijn stiefvader. Hij… hij slaat me als mama slaapt. Vanavond werd hij boos omdat Amélie niet ophield met huilen. Hij zei… dat hij haar voor altijd het zwijgen zou opleggen. Dus ben ik weggegaan. »
De woorden kwamen aan als een mokerslag. Olivia voelde haar keel dichtknijpen. Dokter Hart wisselde een ernstige blik uit met de bewaker voordat hij de sociale dienst belde en de politie waarschuwde.
Buiten woedde de sneeuwstorm, de windstoten sloegen tegen de ramen. Binnen hield Théo Amélie nog steeds stevig vast, zich er niet van bewust dat zijn moed zojuist een reeks gebeurtenissen in gang had gezet die hun leven zouden redden.
Een uur later arriveerde **inspecteur Felix Monroe**, met een grimmig gezicht onder het felle tl-licht. Hij had wel vaker mishandelde kinderen gezien, maar zelden een zevenjarige jongen die alleen door de deuren van een ziekenhuis liep, met een baby in zijn armen.
Théo beantwoordde de vragen rustig terwijl hij Amélie wiegde.
— *Weet je waar je stiefvader is?* vroeg de inspecteur.
— *Thuis… dronk hij,* antwoordde hij met een zwakke maar zelfverzekerde stem.
Felix knikte naar zijn partner, **agent Claire Hastings**.
« Stuur een eenheid naar de plaats delict. Wees voorzichtig – er zijn kinderen in gevaar. »
Ondertussen onderzocht Dr. Hart Theo: oude kneuzingen, een gebroken rib, typische sporen van herhaaldelijke klappen.
**Miriam Lowe**, de maatschappelijk werker, bleef aan zijn zijde.
« Je hebt er goed aan gedaan om te komen, Theo. Je bent ongelooflijk dapper, » fluisterde ze tegen hem.
Rond drie uur ‘s nachts arriveerden de agenten bij de woning van de **Bennett**, een klein huis aan Willow Street. Door de bevroren ramen zagen ze een man wankelen en in de leegte schreeuwen.
« Rick Bennett! Politie! Doe open! » riep een van hen.
Stilte. Toen vloog plotseling de deur open. Rick verscheen, zwaaiend met een gebroken fles. De agenten overmeesterden hem onmiddellijk. Binnen was de woonkamer verwoest: muren vol gaten, een wiegje verbrijzeld, een met bloed bevlekte riem hing aan een stoel.
Toen de radio de arrestatie bevestigde, zuchtte Felix.
« Hij zal niemand meer kwaad doen, » zei hij tegen Miriam.
Théo, die tegen Amélie aankroop, keek op.
— *Kunnen we hier vannacht blijven?* vroeg hij verlegen.
— *Zoveel als je wilt,* antwoordde ze met een glimlach.
—
