Een paar weken later, tijdens de rechtszaak, was het bewijs overweldigend: Theo’s getuigenis, medische rapporten, foto’s van het huis.
Rick Bennett bekende schuldig te zijn aan zware mishandeling en kindermishandeling.
Théo en Amélie werden ondergebracht bij Grace en Adrian Colton, een pleeggezin dat niet ver van het ziekenhuis woonde.
Voor het eerst sliep Théo zonder angst voor voetstappen in de gang. Amélie ontdekte op haar beurt het comfort van een rustige kamer.
Beetje bij beetje leerde de jongen weer lachen, fietsen, tekenfilms kijken en hield hij zijn zusje altijd dicht bij zich.
Op een avond, terwijl Grace hem instopte, vroeg hij zachtjes:
« Denk je dat ik er goed aan heb gedaan om die nacht weg te gaan? »
Ze streek teder over zijn haar.
— *Theo, je hebt niet alleen het juiste gedaan. Je hebt jullie beider leven gered.*
—
Een jaar later werden Dr. Hart en verpleegster Olivia uitgenodigd voor **Amelie’s** verjaardagsfeestje.
Ballonnen zweefden in de woonkamer, de lucht rook naar vanillecake en er klonk gelach in huis.
Theo wierp zich in Olivia’s armen.
— *Bedankt dat je mij gelooft,* zei hij eenvoudig.
Met tranen in haar ogen antwoordde ze:
« Jij bent de dapperste jongen die ik ooit heb ontmoet. »
Buiten baadde de lentezon in de tuin. Théo duwde Amélie in haar kinderwagen, de littekens uit haar verleden vervaagden langzaam en maakten plaats voor het licht van een toekomst vol veiligheid, liefde en hoop.
Het kleine jongetje dat ooit op blote voeten door de sneeuw liep, liep nu naar een nieuw leven – het leven dat hij altijd had verdiend.
