Het was net na één uur ‘s nachts toen de jonge Theo Bennett de spoedeisende hulp van het St. Catherine’s Hospital in Vermont binnenkwam, zijn zusje stevig vastgeklemd, gewikkeld in een gele deken die door de tijd was vervaagd.
Een vlaag ijskoude lucht stroomde achter hem naar binnen toen de automatische deuren opengingen en streelde zijn kleine, blote voetjes, rood van de kou.
Advertentie
De verpleegsters bij de receptie verstijfden van verbazing dat ze zo’n jong kind op zo’n tijdstip alleen zagen.
**Olivia Grant**, de dienstdoende verpleegster, was de eerste die dichterbij kwam. Haar hart zonk in haar schoenen toen ze de blauwe plekken op de armen van de jongen en het kleine sneetje boven zijn wenkbrauw zag. Ze knielde neer en sprak met een zachte, geruststellende stem.
— *Mijn liefste, gaat het wel? Waar zijn je ouders?* vroeg ze, zoekend naar zijn angstige blik.
Advertentie
Theo’s lippen trilden.
— *Ik… ik heb hulp nodig. Alsjeblieft… mijn zus heeft honger. En… we kunnen niet naar huis*, fluisterde hij met gebroken stem.
Olivia gebaarde dat ze moest gaan zitten. Onder de felle ziekenhuislampen waren de afdrukken op haar armen duidelijk zichtbaar – donkere afdrukken zichtbaar door haar oude sweatshirt. De baby, waarschijnlijk acht maanden oud, bewoog zwakjes in haar armen, haar kleine handjes trilden.
« Je bent hier nu veilig, » zei Olivia zachtjes, terwijl ze een haar van haar voorhoofd streek. « Kun je me je naam vertellen? »
— *Théo… en dit is Amélie*, antwoordde hij, terwijl hij de baby nog steviger omhelsde.
Een paar minuten later arriveerde **Dr. Samuel Hart**, de dienstdoende kinderarts, met een bewaker. Théo schrok op bij elke plotselinge beweging en beschermde Amélie met zijn armen.
« Neem haar alsjeblieft niet mee, » smeekte hij. « Ze huilt als ik er niet ben. »
De dokter hurkte neer op zijn niveau.
« Niemand zal haar van je afpakken, Theo. Maar ik moet weten wat er gebeurd is. »
