‘Hoi, pap,’ zei Jacob, en zijn glimlach verdween niet, ondanks de druppels in zijn armen.
Jonathan knielde naast hem neer en vocht tegen de tranen. « Hé, maatje. Hoe gaat het met je? »
De volgende dagen wijdde Jonathan zich volledig aan de zorg voor Jacob. Hij las hem verhaaltjes voor het slapengaan voor, bracht hem kleine lekkernijen en hield zich bezig met zijn nachtelijke therapieën. Nina keek hem zwijgend en beschermend aan, met haar armen over elkaar, nog steeds afstandelijk.
Op een avond, terwijl Jacob sliep, kwam Jonathan naar haar toe. « Ik weet dat ik je in de steek heb gelaten. Ik was bang… dat ik net als mijn vader zou worden, dat ik jullie beiden in de steek zou laten, » bekende hij.
Nina’s blik verzachtte, maar bleef op haar hoede. « Je bent weggelopen, Jonathan. Je hebt ons aan ons lot overgelaten. »
« Ik weet het, » fluisterde hij. « En ik heb er elke dag spijt van. Ik wil niet nog een keer van je weglopen. »
Artsen bevestigden dat Jonathan de ideale donor was. De transplantatie werd direct gepland. Terwijl Jacob de procedure onderging, hield Jonathan Nina’s hand vast en beloofde in stilte te blijven, er te zijn voor elk belangrijk moment dat hij ooit had gemist.
De operatie was een succes. Jacobs herstel verliep langzaam maar gestaag en elke dag was beter dan de vorige. Jonathan trok zich terug uit zijn imperium en liet het bestuur de dagelijkse gang van zaken overnemen, zodat hij zich kon concentreren op zijn vaderschap.
Maanden verstreken en Jonathans aanwezigheid werd een constante in Jacobs leven. Weekenden veranderden in dagelijkse bezoekjes, uitstapjes naar musea, parken en ijssalons. Langzaam begonnen Nina’s muren af te brokkelen toen ze getuige werd van zijn onwrikbare toewijding.
Op een lentemiddag, onder de kersenbloesems in Central Park, draaide Jonathan zich naar Nina om. « Ik wil meer zijn dan alleen een vader. Ik wil een gezin – met jou, » zei hij zachtjes.
Nina keek hem aandachtig aan. « Ik ben niet meer dezelfde vrouw die je hebt achtergelaten. Ik ben nu sterker. »
« Ik wil niet wie je was. Ik wil wie je bent, » zei Jonathan eerlijk.
Tranen welden op in haar ogen. « Je hebt veel te bewijzen, » zei ze.
« Dan zal ik de rest van mijn leven besteden aan het bewijzen ervan, » antwoordde hij.
