Toen mijn zoon vier maanden geleden overleed, stortte mijn wereld in op manieren waarop ik me nooit had kunnen voorbereiden. Hij liet zijn vrouw Lynn en hun twee kleintjes achter – die de afgelopen zes jaar allemaal onder mijn dak hadden gewoond. Het huis dat ooit overstroomde van gelach, kleine voetstapjes en de dagelijkse chaos van het gezin, voelde plotseling ondraaglijk stil. Elke kamer droeg een herinnering met zich mee. Elke hoek herinnerde me aan wat ik verloren had.
Ik verdronk in verdriet… maar ik was niet de enige. Lynn rouwde ook, ze probeerde sterk te blijven voor de kinderen, terwijl ze haar eigen liefdesverdriet stilletjes droeg. En ergens onderweg werd het allemaal te zwaar voor me. Op een middag, met zware emoties, zei ik tegen haar dat ze moest verhuizen. Ik overtuigde mezelf ervan dat afstand, die ruimte, ons beiden misschien weer zou kunnen laten ademen – dat het misschien de enige manier was waarop we beiden konden genezen.
Ze protesteerde niet, liet zelfs geen traan. Ze knikte gewoon, verzamelde haar kinderen en begon stilletjes hun spullen in te pakken. Ik beschouwde haar kalmte als acceptatie, me niet bewust van het feit dat er iets veel diepers achter zat. Dagen later vond ik een brief op de keukentafel – een brief die ze aan mijn zoon had geschreven voordat hij overleed. Mijn handen trilden toen ik hem openvouwde.
