Toen de les begon, wisselden Ryan, Jake en Mike een blik uit. Ze hadden een plan. Alle drie zouden ze Mrs. Johnson bewijzen dat ze niet zo gevaarlijk was als ze leek. Jake, met zijn typische arrogante houding, sprak als eerste:
« Hé, Johnson, ik hoorde dat je bij de SEALs zat of zoiets. Is dat waar? Dat klinkt als onzin. »
Maia’s ogen flitsten even, maar ze reageerde niet. Ze schreef gewoon verder op het bord en negeerde de belediging. Maar de leerlingen waren nog niet klaar. Mike, die zijn klasgenoten stilletjes had aangespoord, stond op en liep naar haar toe.
« Hoe is het om soldaat te zijn? Ik wed dat je nu niet eens meer uit een papieren zak zou kunnen komen. »
Aangemoedigd door zijn vrienden stond Ryan op en benaderde mevrouw Johnson van achteren. Voordat iemand kon reageren, greep hij haar van achteren bij haar nek en kneep haar zo hard dat ze terugdeinsde. De klas viel stil. De andere leerlingen keken geschokt toe, onzeker over wat er gebeurde.
« Wil je ons laten zien hoe stoer je bent, SEAL? Laten we laten zien wat je waard bent, » sneerde Ryan. De spanning in de klas was voelbaar. De leerlingen verwachtten dat mevrouw Johnson zou bevriezen, dat ze zwak zou zijn, maar niets was minder waar.
Maia’s jarenlange militaire training liet zich meteen voelen. Haar lichaam, hoewel volwassener, reageerde nog steeds met de snelheid en behendigheid die ze door jarenlange intensieve gevechtstraining had ontwikkeld. Ze verplaatste haar gewicht voorzichtig, deed een stap opzij en draaide zich om, waardoor ze zich gemakkelijk uit Ryans greep bevrijdde. Voordat hij kon reageren, drukte ze hem tegen de grond en klemde zijn pols vast.
Ryans hooghartige uitdrukking veranderde in verbazing toen hij besefte dat hij volledig buiten bereik was. Maya draaide zijn arm op zijn rug en dwong hem te knielen. De klas keek in verbijsterde stilte toe, niet in staat te bevatten wat er gebeurde. Mevrouw Johnson, hun lerares, liet zich niet alleen niet afschrikken, maar nam de situatie in een flits onder controle.
« Sta op, » zei Maya met een kalme maar vastberaden stem, haar blik onwrikbaar. « En denk goed na voordat je zoiets nog eens probeert. »
De leerlingen, nog steeds stil, wisten niet hoe ze moesten reageren. Maar voordat ze konden verwerken wat er gebeurd was, barstte Jake, die de scène had gadegeslagen, in nerveus gelach uit. « Wat in godsnaam? Ze is een freak, mevrouw Johnson, » mompelde hij zachtjes.
Maya kneep haar ogen samen en liet Ryans arm los. Ze ging zitten.
« Nee, » zei ze langzaam. « Ik ben gewoon iemand die heeft geleerd met problemen om te gaan. »
Ze draaide zich om naar de rest van de klas, haar stem vastberaden.
« Dit – wat er net is gebeurd – is onacceptabel. Van wie dan ook. »
Het klaslokaal was nog steeds in chaos. Maya’s woorden hingen in de lucht, maar er heerste een griezelige stilte. Mike, die besefte dat de situatie uit de hand liep, probeerde zijn klasgenoten af te leiden. « Kom op, het was maar een grapje, » zei hij zwakjes, halfhartig.
« Nee, Mike, » antwoordde Maya koud en vastberaden. « Het is niet zomaar een grapje. Het is respectloos. » En dat tolereer ik niet in mijn klaslokaal.
De rest van de les verliep vredig, de spanning in het klaslokaal hing als een drukkende wolk. Maya liet het incident de dag niet domineren: ze zette de les voort, hoewel ze duidelijk maakte dat respect onbetwistbaar was. Ze liet hen een kant van zichzelf zien die niemand verwachtte – een kant die zowel respect als angst inboezemde.
De volgende
Die dag werden Ryan, Jake en Mike ontboden bij de directeur. De school was in rep en roer door wat er in het klaslokaal van mevrouw Johnson was gebeurd, en de directie moest snel handelen. Ryan, nog steeds aan het bijkomen van de publieke vernedering, was opstandig.
« Ze zou geen les moeten geven als ze zich zo gedraagt. Ze is gewoon een doorgewinterde soldaat die denkt dat ze ons kan intimideren. »
Maar de directeur, meneer Harris, was niet in de stemming voor grapjes.
