De 70-jarige moeder klopte op de deur van haar zoon om geld te lenen voor een operatie – hij gaf haar alleen een pakje instantnoedels. Maar toen ze het thuis opendeed, verstijfde ze in tranen.
Het was laat in de middag op het platteland van Texas en een lichte motregen vervaagde de stoffige weg.
Een oudere vrouw, mevrouw Helen Carter, strompelde langzaam over het grindpad, haar wandelstok tikte zachtjes op de grond. Over haar schouder hing een vervaagde canvas tas – erin zaten een paar ziekenhuispapieren en net genoeg muntjes voor een brood.
Helen was zeventig. Haar benen trilden bij elke stap, maar ze had haar besluit genomen. Vandaag zou ze haar zoon Michael bezoeken, de jongen die ze met haar eigen twee handen had opgevoed nadat haar man jong was overleden.
Bij haar was een hartaandoening vastgesteld en artsen vertelden haar dat ze binnenkort een operatie nodig had. De operatie zou duizenden dollars kosten – veel meer dan ze had. Haar enige hoop was haar zoon, die inmiddels eigenaar was van een succesvolle ijzerwaren- en bouwmaterialenwinkel in de nabijgelegen stad Houston.
Helen vroeg niet veel – net genoeg om haar leven te redden. Diep van binnen geloofde ze dat haar zoon, hoe druk of succesvol hij ook was, zijn moeder nooit de rug zou toekeren.
Toen ze aankwam, stopte ze voor een grote ijzeren poort en drukte op de bel.
De bel galmde zwakjes.
Na een tijdje verscheen er een jonge vrouw: Lauren, de vrouw van Michael. Ze droeg merkkleding en keek ongeduldig.
Ze bekeek de oude vrouw van top tot teen.
« Oh… u bent het. Wat brengt u hier, mevrouw Carter? »
Helen glimlachte flauwtjes, haar stem trilde maar was warm.
« Ik kwam om jullie twee te zien. En… ik wilde Michael om wat hulp vragen, alleen voor mijn operatie. »
Lauren antwoordde niet. Ze draaide zich om en riep naar binnen:
« Michael! Je moeder is hier. »
