Een kleine verandering
Vanaf die dag begon alles te veranderen – langzaam, stil, als de eerste zonnestralen na een lange storm.
Marina deed niet alleen schoonmaken of bedienen. Ze praatte met Leo, zat naast hem in de tuin en bracht koekjes mee die ze zelf had gebakken. Aanvankelijk zei hij niet veel. Maar ze drong niet aan.
Op een dag zette ze een dienblad naast hem neer en ging zitten.
« Ik heb deze vanochtend gemaakt. Wil je er ook een? »
Hij aarzelde even en nam toen een kleine hap. Ze glimlachte, maar zei niets meer. Dat werd hun ritueel: geen druk, geen medelijden, gewoon gezelschap.
Aan het eind van de week vroeg Leo haar: « Kun je Uno spelen? »
Ze lachte. « Ik ben er verschrikkelijk slecht in. »
« Dan zal ik het je leren, » zei hij met een flauwe grijns.
Het was de eerste glimlach die Tomás in twee jaar zag.
De Vader merkt op
Tomás begon kleine dingen op te merken: de manier waarop Leo ‘s ochtends op Marina wachtte, hoe hij haar met zijn ogen volgde als ze een kamer verliet en het gelach dat af en toe door de gang galmde.
Voor het eerst voelde hij het gewicht op zijn borstkas omhoog komen.
Op een ochtend liep hij de eetkamer binnen en zag dat Leo bezig was met het schikken van fruit op zijn bord, terwijl Marina naast hem leunde.
« Bananen voor de glimlach, » zei ze, terwijl ze twee aardbeien als wangen neerlegde. « Nu heeft hij ogen nodig. »
Leo giechelde. « Bosbessen! »
Tomás stond stil in de deuropening, glimlachend terwijl zijn zoon lachte. Marina zag hem en knikte zachtjes.
“Ontbijt, meneer Montes?”
Hij knikte. « Ja, graag. »
Het voelde bijna normaal, als een soort familie.
De tekening
Die avond, nadat iedereen naar bed was gegaan, gluurde Tomás in Leo’s kamer. Zijn zoon sliep, de deken tot aan zijn kin opgetrokken. Op de plank naast zijn bed stond een nieuwe tekening: een gigantische robot met vleugels, en in zijn borstkas een glimlachende jongen die hem naar de hemel stuurde.
Tomás pakte het op en staarde er een tijdje naar. Er zat hoop in elke lijn van de tekening – hoop die hij voorgoed kwijt dacht te zijn.
Hij legde het voorzichtig terug, boog zich voorover en kuste Leo op zijn voorhoofd.
“Welterusten, kampioen,” fluisterde hij.
Het spel en de les
De volgende ochtend was de lucht grijs maar vredig. Marina kwam Leo’s kamer binnen met een klein houten doosje.
“Mag ik binnenkomen?” vroeg ze.
Leo knikte.
