In de doos zaten oude bordspellen, licht beschadigd maar zorgvuldig bewaard.
« Mijn zoon en ik speelden hier vroeger op, » zei ze zachtjes. « Hij is nu ouder, maar ik heb ze bewaard. Ik dacht dat je het misschien leuk zou vinden om te proberen. »
Leo’s ogen lichtten op. « Heb je een zoon? »
« Ja, » zei ze met een flauwe glimlach. « Hij woont nu bij zijn vader. Maar ik denk dat jullie het wel met elkaar zouden kunnen vinden. »
Ze legden het spel op tafel: Slangen en Ladders. Aanvankelijk speelden ze in stilte. Marina liet hem niet winnen en behandelde hem niet als kwetsbaar. Ze speelde gewoon, eerlijk en vriendelijk.
Toen ze op een lange slang landde en bijna tot aan de start gleed, gooide ze haar handen in de lucht. « Geen denken aan! Dat is niet eerlijk! » zei ze theatraal.
Leo staarde haar verbaasd aan, en toen, voor het eerst in jaren, begon hij hardop te lachen.
Marina lachte ook en het geluid vulde de hele kamer.
Een nieuw begin
Die avond zat Tomás alleen in de woonkamer na te denken over alles wat er veranderd was. Hij keek door de glazen deuren toe hoe Marina Leo hielp met een puzzel. De jongen lachte weer, vol leven.
Toen Marina zich omdraaide om te vertrekken, hield Tomás haar tegen.
« Je hebt iets gedaan wat geen enkele dokter kon, » zei hij zachtjes.
Ze glimlachte vriendelijk. « Ik heb niet veel gedaan. Ik heb alleen maar geluisterd. »
Tomás keek haar een tijdje aan. « Soms is dat al genoeg. »
Op dat moment, voor het eerst sinds Clara’s overlijden, voelde het huis niet meer leeg. Het voelde levend.
En het enige wat nodig was, was één vrouw die de moed had om te spreken, terwijl iedereen stil bleef.
