De jongen bij de rivier
Toen de twaalfjarige Aurelio een man in een duur pak in de rivier zag vallen, besefte hij niet dat zijn moedige daad niet alleen het leven van de machtigste miljonair van de stad, maar ook zijn eigen toekomst voorgoed zou veranderen.
De middagzon brandde boven Ciudad de Esperanza en hulde de stad in hitte en stof. Beneden bij de rivier liep een jongen op blote voeten, Aurelio Mendoza, langzaam over het gebarsten pad, met een jutezak om zijn schouder. Hij zocht geen problemen, alleen lege flessen die hij voor een paar centen kon verkopen.
Zijn overhemd was gescheurd, zijn huid gebruind van de lange dagen in de zon en zijn gezicht was besmeurd met vuil. Maar in zijn donkere ogen leefde een vonk die armoede nooit kon wegnemen – een stille kracht die zijn grootmoeder, Esperanza, altijd had bewonderd.
Het was drie maanden geleden dat ze overleed. Drie maanden geleden dat Aurelio op parkbanken had geslapen, restjes had gegeten en had geleerd te overleven volgens zijn eigen regels.
» Mijn zoon, » zei zijn grootmoeder altijd tegen hem, » arm zijn is nooit een excuus om je waardigheid te verliezen. Er is altijd een eerlijke manier om je brood te verdienen. »
Die woorden waren zijn kompas geworden.
Een dag als elke andere
Die middag stroomde de rivier langzaam, het wateroppervlak gloeide onder de felle zon. Aurelio hurkte bij de rand en reikte naar een plastic fles die tussen het riet was blijven steken. Hij neuriede een van de kookliedjes van zijn grootmoeder, het geluid zacht en vertrouwd.
Toen werd de stilte plotseling verbroken door een geluid: mensen schreeuwden in paniek.
Aurelio keek omhoog en zag een menigte bij de brug. Iemand wees naar het water. Een man in een donker pak spartelde en spatte hulpeloos. De stroming was niet sterk, maar hij kon niet zwemmen. Zijn gepoetste schoenen flitsten even voordat het modderige water hem meesleurde.
Mensen schreeuwden, maar bewogen niet. Sommigen pakten hun telefoon. Anderen staarden alleen maar.
Zonder aarzelen liet Aurelio zijn tas vallen en rende weg.
De duik
Op blote voeten sprintte hij naar de oever. Iemand riep: « Jongen, stop! », maar hij luisterde niet.
Met één snelle beweging dook Aurelio het water in.
De kou sloeg hem om het hart, maar hij duwde door. Het zware pak van de man was met water gevuld en trok hem dieper mee. Aurelio schopte met zijn benen, strekte zijn hand uit en greep de arm van de man vast.
De man verzette zich in paniek, maar Aurelio hield zich stevig vast en sloeg een arm om zijn borst alsof hij vissers hun netten had zien binnenhalen. Beetje bij beetje trok hij de vreemdeling naar de oever.
Toen ze eindelijk ondiep water bereikten, zakte de man hoestend in elkaar. Zijn stropdas hing los en zijn gouden horloge droop in het zonlicht.
Mensen klapten. Sommigen juichten. Anderen filmden het tafereel met hun telefoon. Aurelio zat gewoon in de modder, snel ademhalend, en keek hoe de man op adem kwam.
De man in het pak
Even later renden twee bewakers de helling af en riepen: » Meneer Vargas! » Ze hielpen de man omhoog en wikkelden een handdoek om zijn schouders.
Aurelio herkende de naam meteen. Don Alberto Vargas – een van de rijkste zakenmannen van de stad. Zijn gezicht was overal: billboards, tv-reclames, kranten. Hij bezat de helft van de bouwplaatsen in Ciudad de Esperanza.
Vargas leek verdwaasd, maar toen zijn blik die van Aurelio ontmoette, werden ze zachter.
« Jij… jij hebt mij gered, » zei hij zachtjes.
Aurelio haalde zijn schouders op. « Je was aan het verdrinken. »
