« Hoe heet je, zoon? »
“Aurelio. Aurelio Mendoza.”
De miljonair bestudeerde de jongen – zijn gescheurde kleren, zijn modderige benen, zijn onverschrokken ogen. Toen zei hij, bijna vol ontzag: » Aurelio Mendoza. Die naam zal ik nooit vergeten. »
Het bezoek dat alles veranderde
Twee dagen later hielp Aurelio een fruitverkoper met het dragen van kratten op de markt, toen er vlakbij een zwarte auto stopte. Een man in pak stapte uit.
“Bent u Aurelio Mendoza?” vroeg hij.
Aurelio verstijfde, nog steeds met een doos bananen in zijn hand. « Ja, meneer. »
“Meneer Vargas wil u graag spreken.”
Een paar ogenblikken later stond Aurelio in het kantoor van de man die hij had gered. Achter hem strekte de stad zich uit als een zee van glas.
Vargas glimlachte vriendelijk. « Weet je wat dit is? » Hij gaf Aurelio een envelop. Er zat een beurscertificaat in: het volledige collegegeld voor een privéschool, plus kleding en maaltijden.
Aurelio’s handen trilden. « Waarom doe je dit? »
Vargas draaide zich naar het raam, zijn stem zacht. « Want soms is er een kind nodig om een man eraan te herinneren wat er echt toe doet. Je hebt me niet alleen uit de rivier gered, Aurelio. Je hebt me ervoor behoed te vergeten wie ik was. »
De waarheid achter de val
Weken later vertelde Vargas zijn verhaal in een tv-interview. Hij gaf toe dat hij alleen over de brug had gelopen, verzonken in gedachten van verlies en verraad. Zijn bedrijf stond op instorten. Vrienden hadden zich tegen hem gekeerd. Hij zag geen betekenis meer in zijn succes.
« Ik lette niet op, » zei hij zachtjes. « Ik stond op het punt op te geven. En toen sprong die jongen – die dappere jongen – er zonder na te denken in. »
Hij zweeg even, zijn blik afwezig gericht. « Misschien was dat geen toeval. Misschien heeft God hem gestuurd. »
