Ik werkte extra uren, leerde lekkende kranen te repareren, vierde elke wetenschapsbeurs en stopte mijn kinderen met trots in. Langzaam kwam ons gelach terug.
Drie jaar gingen voorbij. Lily zat op de middelbare school; Max had robotica ontdekt.
Ons kleine huis voelde weer warm en levendig aan.
Ik vroeg me niet meer af hoe het met Stan zat. Tot op een regenachtige middag.
Ik was net klaar met boodschappen doen, jongleren met tassen en een paraplu, toen ik ze aan de overkant van de straat zag – Stan en Miranda, zittend op een armoedig terras.
De tijd was niet goed geweest.
Stan zag er uitgeput uit. Zijn eens zo frisse pakken werden vervangen door een gekreukt overhemd en een slappe stropdas. Zijn haar was dunner geworden, zijn houding was doorgezakt.
Miranda kleedde zich nog steeds in designerlabels, maar van dichtbij was haar jurk vervaagd en haar handtas versleten. De glamour was gebarsten.
Ik liep bijna door. Maar iets – misschien sluiting – deed me stoppen.
Toen Stan opkeek en me zag, flikkerde zijn gezicht met iets als hoop.
« Lauren! » riep hij en strompelde overeind. « Wacht! »
Ik zuchtte en zette mijn boodschappentassen neer onder een nabijgelegen luifel.
Miranda’s lippen spanden zich samen; Ze keek weg.
‘Lauren, het spijt me zo,’ begon Stan met trillende stem. « Alsjeblieft, kunnen we praten? Ik moet de kinderen zien. Ik moet dingen rechtzetten. »
Ik vouwde mijn armen. ‘Je hebt je kinderen al meer dan twee jaar niet gezien, Stan. U bent gestopt met het betalen van kinderbijslag. Wat denk je dat je nu precies kunt oplossen? »
« Ik weet het, ik weet het. Ik heb het verprutst. » Hij wierp een blik op Miranda. « We hebben een aantal slechte beslissingen genomen. »
Miranda scoffed. “Oh, don’t blame this on me. You’re the one who lost all that money on a ‘surefire’ investment.”
“You told me to invest!” he snapped.
She rolled her eyes. “And you’re the one who bought me this—” she gestured at her worn designer bag “—instead of paying rent!”
De lucht tussen hen knetterde van wrok.
