Toen trok Miranda haar vervaagde jurk recht.
« Ik ben alleen gebleven vanwege het kind dat we samen hadden, » zei ze ijzig, terwijl ze me aankeek. « Maar denk geen seconde dat ik nu blijf hangen. Je staat er alleen voor, Stan. »
Ze draaide zich om en liep weg, haar hakken klikten scherp tegen de natte stoep.
Stan zakte gewoon in zijn stoel en zag haar verdwijnen. Toen keek hij me aan, ogen vol spijt.
« Lauren, alsjeblieft. Laat me de kinderen zien. Ik mis ze… Ik mis ons. »
Ik zocht in zijn gezicht naar de man van wie ik ooit had gehouden, maar hij was weg.
« Geef me je nummer, » zei ik uiteindelijk. « Als ze willen praten, bellen ze. Maar je loopt niet terug mijn huis in. »
Hij knikte zwakjes en krabbelde zijn nummer op een servet.
« Dank je, » fluisterde hij.
Ik stopte het in mijn zak en liep weg zonder achterom te kijken.
Toen ik bij mijn auto kwam, kwam er een vreemde rust over me heen. Het was geen wraak die me vervulde – het was vrijheid.
Ik had hem niet nodig om te lijden om zich weer heel te voelen. Ik had al gewonnen, op de stille, krachtige manier dat genezing altijd wint.
Lily, Max en ik hadden een leven vanuit het niets opgebouwd – een leven vol gelach, liefde en veerkracht. En dat kan niemand ooit wegnemen.
Voor het eerst in jaren glimlachte ik. Niet omdat Stans wereld uit elkaar was gevallen, maar omdat de onze eindelijk bij elkaar was gekomen.
Notitie: Dit verhaal is een fictief werk geïnspireerd op echte gebeurtenissen. Namen, personages en details zijn gewijzigd. Elke gelijkenis is toevallig. De auteur en uitgever wijzen nauwkeurigheid, aansprakelijkheid en verantwoordelijkheid voor interpretaties of vertrouwen af. Alle afbeeldingen zijn alleen ter illustratie.
