Als verdriet een geluid had, zou het stilte zijn. Dat is wat ik me het meest herinner van de begrafenis van mijn moeder – die stilte die voelde als een schreeuw die te lang was weggeknepen. Maar de schreeuw verstomde uiteindelijk toen mijn vader de hand van zijn geliefde pakte en zei: « Ik heb lang genoeg gewacht. »
Mijn naam is Elena Rivera. Ik ben 27 jaar oud en de oudste van drie kinderen. Die dag dacht ik dat niets pijnlijker kon zijn dan toekijken hoe mijn moeder, Carmen, in het graf werd neergelaten. Maar toen zag ik mijn vader, Alfredo, rechtstreeks van haar graf naar de kerk lopen, waar Nicole – de vrouw met wie hij al jaren een geheime relatie had – in een witte kanten jurk op me wachtte.
Het sloeg nergens op. De aarde was nog niet eens tot rust gekomen op de kist van mijn moeder, of hij glimlachte al, bijna trots. « We gaan vandaag trouwen, » zei Nicole, en haar stem klonk als brekend glas in mijn oren.
De gasten verstijfden. De lippen van mijn jongere zus Maria trilden en mijn broer Javier keek alsof hij iemand een klap wilde geven. Zelfs pater Dominic werd bleek.
« Ben je gek? » riep ik. « Wil je met je geliefde trouwen een uur na de begrafenis van mama? »
