De woorden deden de beker uit haar hand vallen en de scherven verspreidden zich over de vloer. Een golf van ongeloof overspoelde haar en liet haar verdoofd en verbijsterd achter.
In de dagen die volgden, vulde het huis zich met stille condoleances, gevouwen handen en meelevende knikjes. Maar niets daarvan doorboorde de leegte van pijn.
Toen begonnen er barsten te ontstaan.
Terwijl ze Daniels dossiers doorzocht voor een verzekeringsclaim, ontdekte Laura een ontvangstbewijs gedateerd na het ongeluk – ondertekend in zijn handschrift – van een motel langs de weg in New Jersey. Haar hartslag versnelde. Ze groef dieper: onverklaarbare bankafschrijvingen, vreemde waarnemingen van zijn auto kilometers van waar hij zogenaamd gevonden was. Beetje bij beetje drong de wrede zekerheid tot haar door: Daniel was geen schurk. Hij had dit allemaal georkestreerd.
De dag van de begrafenis brak aan in een sfeer van droefheid. Het huis zat vol met nabestaanden, de lucht was zwaar van verdriet. Toch bewaarde Laura een verontrustende kalmte. Daniels kist, versierd met bloemen, stond in het midden van de kamer en zijn gezicht was gevuld met respectvolle blikken. Maar onder Laura’s kalme uiterlijk ging een koud, weloverwogen plan schuil.
