Toen het moment van het definitieve afscheid aanbrak, bracht Laura noch bloemen noch tranen mee. In plaats daarvan droeg ze een emmer ijskoud water die ze eerder had verstopt.
Zonder een woord liep ze naar de kist, knielde ernaast en goot met onwrikbare vastberadenheid de ijskoude inhoud over Daniels gezicht.
Het water liep langs zijn huid en sijpelde in zijn zorgvuldig gemodelleerde gelaatstrekken. Een rilling trok door de kamer. Plotseling, met een plotselinge schok, schoten Daniels ogen open. Een zucht van ongeloof klonk. De gasten deinsden terug van afgrijzen en ongeloof.
Hij ging langzaam rechtop zitten, niet langer het lijk dat ze hem hadden verondersteld te zijn. Hij leefde en was aan iedereen blootgesteld, zonder enige misleiding.
