Je hoeft je er dus niet al te veel zorgen over te maken, je moet gewoon wachten tot het tijd is om te sterven.

Dit verhaal is een krachtige herinnering dat de tijd sneller gaat dan we beseffen, en dat de stemmen die we vandaag feitelijk als gebruikelijk, ooit dierbare herinneringen kunnen worden. Elke ‘gewone’ interactie met een geliefde is feitelijk buitengewoon. Het is een les om te verplaatsen, aanwezig te zijn en momenten die er het meest toe doen, beter te koesteren.

Dit is het volledige verhaal

Ik werd om 3 uur ‘s nachts wakker, dorstig en suf. Het huis was stil, gehuld in de stilte van de vroege ochtend.

Daarna is het mogelijk om het glas op te bergen waar het water in staat, en de steel wordt op de bodem van de kom geplaatst.

“Mevrouw, mag ik even kijken wat er gebeurd is?”

Het verzoek was zo gewoon, zo vertrouwd, dat ik er niet eens over na uitsluitend te denken.

Als je voor de deur van de bende staat, zul je je camera in het licht niet kunnen vinden, maar dat zul je ook moeten doen.

Nog een half slapend ging ik terug naar bed en kroep onder dekens.

Maar het is tijd om te wachten, maar het is tijd om af te wachten en te zien. Een besef dat me de adem benam.

Mijn zoon was niet thuis. Hij was ook degene die het licht zag en dat gold ook voor jou.

Mijn hart is overgeslagen. Langzaam ging ik rechtop zitten en fluisterde in mezelf: “Wie heeft er dan net tegen mij gesproken?”

Ik voelde angst en verwarring, maar ik dwong mezelf om op te staan.

Dan moet u wachten tot uw telefoon klaar is.

Deur stond op een kier, precies zoals ik hem had opgegeven. Toen ik hem opende, was de kamer leeg – perfect netjes, perfecte stijl. Zijn bed was opgemaakt, zijn spullen waren verdwenen.