De confrontatie
Richard stopte de telefoon in zijn zak. « Blijf achter me, » zei hij tegen de kinderen.
Clara’s figuur verscheen bovenaan de trap, elegant en kalm.
« Wat is hier aan de hand? » vroeg ze zachtjes.
Ze daalde langzaam en gracieus af, haar hakken tikten tegen het marmer. Haar blik gleed van de kinderen naar Anna en toen naar Richard.
« Wat is er? Geeft Anna jullie weer verhalen? »
« Genoeg, » zei Richard zachtjes, zijn stem trilde van woede.
« We moeten praten. »
« Praten? » Clara barstte in lachen uit. « Waarover? Discipline? Ik ben de enige die de orde bewaakt terwijl jij je volgende deal nastreeft. »
« Orde? » herhaalde hij. « Jij noemt angst en wreedheid orde ? »
Clara’s ogen vernauwden zich. « Ga je hen geloven in plaats van mij? Hen – en haar? »
Ze wees naar Anna. « Ze probeert mijn plaats in te nemen! »
Anna hief haar kin op. « Ik heb nooit jouw positie gewild. Ik wilde alleen maar gerechtigheid. »
Richard pakte de telefoon en drukte op play.
Clara’s stem vulde de kamer, haar koude woorden galmden in haar na.
Haar uitdrukking bezweek. « Het was een moment van frustratie! » stamelde ze.
« Ik heb genoeg gehoord, » zei Richard. « Je hebt ze gebroken. En ik heb het je laten doen. »
« Hier krijg je spijt van! » riep Clara. « Je kunt me niet uitwissen! »
Hij keek haar aan, vol tranen en woede.
« Nee. Het enige waar ik spijt van heb, is dat ik de waarheid niet eerder heb gezien. Morgen zullen mijn advocaten alles regelen. Vanavond, blijf uit de buurt van mijn kinderen. »
Clara’s gezicht vertrok van woede. Ze draaide zich om en stormde naar boven. De deur sloeg achter haar dicht.
Stilte.
Richard viel op zijn knieën en omhelsde zijn kinderen.
« Het is voorbij, » fluisterde hij. « Ze zal je geen pijn meer doen. Dat beloof ik. »
Sophie snoof. « Denk je dat, pap? »
Hij kuste haar op haar voorhoofd. « Ik zweer het. »
Anna stond stil achter hen. « Gelukkig zijn jullie vroeg thuis, » zei ze.
Richard keek haar aan, zijn stem schor. « Nee, Anna. Dank je wel dat je moediger bent dan ik. »
De volgende ochtend
Het ochtendzonlicht stroomde het landhuis binnen. Het huis, ooit koud en perfect, leek nu kwetsbaar maar levendig.
Clara kwam de trap af, perfect gekleed, met haar koffer in de hand. Ze keek de kinderen niet aan.
« Je kunt me er niet uitgooien, » zei ze kortaf. « Ik ben je vrouw. »
« Nee, » antwoordde Richard kalm. « Jij was mijn fout. En het eindigt vandaag. »
Zijn ogen glinsterden. « Hier krijg je spijt van. »
« Ik heb het al gedaan », zei hij eenvoudig.
Toen de deur achter haar dichtviel, maakte de echo haar niet bang. Het bracht vrijheid.
Genezing
Weken gingen voorbij. Het huis veranderde.
De sloten op de deuren waren verwijderd.
De geur van crêpes verving de geur van nagellak.
Kleurpotloden bedekten de eettafel waar ooit kristallen vazen stonden.
Het gelach, dat eerst zacht was, begon terug te keren.
Richard, ooit getrouwd met zijn werk, leerde opnieuw hoe hij een vader moest zijn.
Hij bond Sophies ongelijke paardenstaarten naar achteren.
Hij liet Jacob winnen met schaken.
Hij hielp Matthew met het bouwen van modelvliegtuigen in de tuin.
Genezing kostte tijd.
Soms werd Sophie huilend wakker, bang dat Clara in de buurt was.
Jacob deinsde weer terug voor de verheven stem.
Matthew mompelde verontschuldigingen dat hij zijn broertjes en zusjes niet had beschermd.
Richard omhelsde hen elke keer. « Jullie zijn veilig, » zei hij. « Jullie zijn thuis. »
Anna bleef.
Ze werd meer dan een huishoudster; ze werd een stille beschermer. Ze las verhaaltjes voor het slapengaan, bakte koekjes en luisterde zonder te oordelen.
Op een avond keek Richard naar hen: Sophie zat te kleuren, de jongens lachten. Anna zette een kopje thee naast hem.
« Ze veranderen, » zei ze zachtjes.
Richard knikte, zijn ogen waren troebel. « Door jou. Als je me niet had laten zien… »
Anna glimlachte. « U houdt van ze, meneer Coleman. Dat is wat hen gered heeft. Kinderen weten altijd wanneer ze geliefd zijn. »
Richard keek haar met diepe dankbaarheid aan.
« Je hoort nu bij deze familie, Anna. Of je het nu leuk vindt of niet. »
Haar ogen straalden. « Het betekent meer dan je denkt. »
