Een jaar later
De lentezon vulde het Coleman Mansion.
Ik voelde me niet langer in een paleis, maar in een thuis.
Tijdens het diner klonk er gelach rond de tafel. Sophie giechelde luider dan het geklingel van het bestek.
Richard hief zijn glas. « Op deze familie, op de liefde, op de waarheid en op het licht dat in dit huis is teruggekeerd. »
Matthew glimlachte verlegen. « En tante Anna, » zei hij. « Zonder haar zouden we nog steeds bang zijn. »
Anna bedekte haar mond en barstte in tranen uit. Richard reikte over de tafel en pakte haar hand.
« Hij heeft gelijk, » zei hij zachtjes. « Je hebt ze hun jeugd teruggegeven – en je hebt mij de kans gegeven om hun vader te zijn. »
Die nacht bracht Richard zijn kinderen naar bed, alle drie nog samen slapend. Hij stond bij het raam en keek uit over de stille straten van Boston.
De gouden gangen van het landhuis gloeiden zachtjes in het maanlicht.
Ooit waren ze symbolen van rijkdom en trots.
Nu waren ze symbolen van waarheid en liefde.
Geld had het huis gebouwd.
Maar liefde – eerlijk, geduldig en hard verdiend – had er een thuis van gemaakt.
Richard Coleman was al jaren miljardair.
Maar pas nu, omringd door Matthew, Jacob, Sophie en Anna, begreep hij eindelijk wat ware rijkdom betekende.
