Julia’s ontdekking bleef haar achtervolgen. ‘s Avonds zocht ze in haar kleine dienstmeisjeskamer online naar informatie over het medicijn. Wat ze ontdekte, verontrustte haar: op de lange termijn zou het actieve ingrediënt haar zicht juist kunnen vertroebelen in plaats van verbeteren.
Ze ging terug naar Richard, dit keer met uitdraaiingen van medische artikelen. « Deze medicatie past niet bij Luna’s diagnose. Het zou haar visuele ontwikkeling kunnen belemmeren. »
Richards handen trilden tijdens het lezen. Woede borrelde op onder zijn kalme uiterlijk. Jarenlang had hij vertrouwd op dokter Atacus Morrow, de oogarts van de familie die Luna bij de geboorte had gediagnosticeerd. Hij had hem enorme cheques uitgeschreven, ervan overtuigd dat hij in het belang van zijn dochter handelde. Had Morrow al die tijd gelogen?
Richard besloot het zelf te controleren. Op Julia’s voorstel stopte hij stiekem een week lang met de druppels. Op de vijfde dag wees Luna naar een voorwerp. « Kijk, papa – een rode ballon. » Richards benen werden zwak. Zijn dochter kon zien – misschien onvolmaakt, maar veel meer dan hij had gedacht.
Gedreven door woede schakelde Richard een onafhankelijke specialist in, die los stond van Morrows invloed. Het oordeel was duidelijk: Luna had een visuele beperking, maar ze was niet blind. Met de juiste therapie zou haar zicht kunnen verbeteren.
Het verraad was verbijsterend. Richard ging Dr. Morrow in zijn kantoor confronteren. « Je hebt jaren van het leven van mijn dochter gestolen, » brulde hij, terwijl hij de resultaten op het bureau smeet. Morrow stamelde excuses – technische details, diagnostische fouten, experimentele behandelingen. Maar Richard had de link al gelegd: de arts werkte samen met een farmaceutisch bedrijf en gebruikte Luna als proefkonijn voor de lange termijn om onderzoeksfinanciering binnen te halen.
Julia’s kalme stem sneed door de spanning heen. « Hij buitte haar uit omdat ze zich niet kon verdedigen. Maar wij wel. »
Richards woede sloeg om in vastberadenheid. Voor het eerst sinds de dood van zijn vrouw voelde hij zich levend – met een missie. Ze verzamelden alle documenten, bevelen en testresultaten. En, gesteund door Julia, bereidde hij zich voor op de oorlog – niet langer in de raadzaal, maar in de rechtszaal.
Het proces trok nationale aandacht. Krantenkoppen schreeuwden: « Dochter van miljardair gebruikt in illegaal experiment. » Camera’s stonden opgesteld voor het gerechtsgebouw. Morrow, ooit gerespecteerd, werd nu afgeschilderd als een roofdier dat jarenlang rijke cliënten had gemanipuleerd.
Julia getuigde met stille kracht en vertelde hoe ze Luna’s reacties op licht voor het eerst had opgemerkt. Richard sprak met rauwe emotie en beschreef het verraad dat hij had moeten doorstaan toen hij het leven van zijn dochter toevertrouwde aan een man die haar als een studieobject zag. Onafhankelijke specialisten bevestigden alles: Luna’s toestand was opzettelijk verkeerd voorgesteld.
De jury beraadslaagde slechts kort. Morrow werd schuldig bevonden aan professioneel wangedrag en fraude, veroordeeld tot een gevangenisstraf en geschrapt uit het medisch register. Het laboratorium kreeg enorme boetes opgelegd.
