« Papa, waarom is het altijd zo donker? »
Die zes woorden, gefluisterd door de zevenjarige Luna Wakefield, deden miljardair Richard Wakefield verstijven. Jarenlang hadden artsen hem verteld dat zijn dochter blind geboren was. Hij liet loopbruggen installeren, schakelde specialisten in en legde zich uiteindelijk bij het wrede vonnis neer. Maar deze vraag – gesteld op een rustige ochtend in hun penthouse in Manhattan – schokte hem meer dan welke ruzie in de directiekamer dan ook.
Richards leven was beperkt tot twee dingen: zakelijke bijeenkomsten en zijn dochter. Zijn vrouw was omgekomen bij een auto-ongeluk, waardoor hij emotioneel verlamd was geraakt. Luna opvoeden werd zijn enige doel, maar haar stilzwijgen en gebrek aan vooruitgang braken zijn hart. Hij schreef blanco cheques uit aan elke specialist, maar niemand gaf hem hoop.
Toen verscheen Julia Bennett, een 28-jarige weduwe die onlangs haar eigen baby had verloren, in beeld. Aangenomen als inwonende huishoudster, had ze simpele taken: schoonmaken, opruimen en Luna gezelschap houden. Toch merkte Julia op wat anderen niet zagen. In haar tweede week zag ze Luna haar hoofd kantelen in de richting van de zonnestraal die door de gordijnen heen scheen. Een andere keer schrok Luna op toen Julia een glas op de grond liet vallen, alsof ze reageerde op de scherven die in het licht glinsterden.
Julia’s nieuwsgierigheid groeide. Ze begon Luna discreet te testen, hield kleurrijke speeltjes omhoog en zwaaide met haar hand voor haar gezicht. Tot haar verbazing volgde Luna de beweging.
Op een middag fluisterde Luna: « Ik hou van geel. » Julia verstijfde. Geel. Blinde kinderen herkennen geen kleuren.
Boeken over kinderontwikkeling
Later die avond benaderde Julia Richard voorzichtig. « Meneer Wakefield… ik denk niet dat Luna helemaal blind is. »
Richard keek haar uitgeput en ongelovig aan. « Weet je wel hoeveel experts ik heb betaald? De beste ziekenhuizen? Ze zijn het er allemaal over eens: ze kan niet zien. »
Maar Julia gaf niet toe. « Hoe beschreef ze de kleur van mijn sjaal? Waarom knijpt ze haar ogen samen in de zon? Er klopt iets niet. »
Richard wilde het met een handgebaar wegwuiven, maar de twijfel sloeg toe. Die twijfel groeide toen Julia een klein flesje oogdruppels op een plankje vond. Luna moest ze elke dag innemen, zogenaamd om haar ogen te beschermen. Julia’s instinct vertelde haar dat er iets mis was.
Ze had nog geen bewijs, maar ze had wel een eerste spoor van argwaan gezaaid. En Richard voelde, voor het eerst in jaren, iets gevaarlijks in zich opkomen: hoop.
