Het lawaai bleef aanhouden.
Baby Lily Croft schreeuwde zo hard dat haar kleine borstkasje op en neer ging, haar kreten echoden door de luxueuze cabine van vlucht 227 van New York naar Genève. Passagiers in de eerste klas wisselden geïrriteerde blikken uit en schoven heen en weer in hun leren stoelen. Het cabinepersoneel rende heen en weer, maar tevergeefs: flessen werden geweigerd, dekens werden weggeschoven en slaapliedjes werden genegeerd.
Het middelpunt van dit alles was Pascal Croft, een van ‘s werelds machtigste miljardairs. Normaal gesproken de baas van bestuurskamers en onderhandelingen, leek Pascal nu hulpeloos, terwijl hij zijn dochter wanhopig in zijn armen wiegde. Zijn onberispelijke pak was gekreukt, zijn voorhoofd parelde van het zweet. Voor het eerst in jaren voelde hij zich volkomen machteloos.
« Meneer, het kan zijn dat ze gewoon uitgeput is, » fluisterde een stewardess zachtjes.
Pascal knikte zwakjes, maar van binnen stortte hij in. Zijn vrouw was een paar weken na Lily’s geboorte overleden, waardoor hij moest jongleren met een pasgeboren baby en een imperium. Die nacht, alleen in de lucht, verbrokkelde het masker van controle.
Toen klonk er vanuit het gangpad van de economy class een stem.
« Neem me niet kwalijk, meneer… ik denk dat ik u kan helpen. »
Pascal draaide zich om. Een magere, zwarte tiener, niet ouder dan zestien jaar, stond daar met een versleten rugzak in zijn handen. Zijn kleren waren schoon maar eenvoudig, zijn sneakers gerafeld. Zijn donkere ogen straalden, ondanks hun verlegenheid, een vreemd zelfvertrouwen uit.
Er klonk een ritselend geluid in de hut. Wat zou deze jongen in vredesnaam aan het doen zijn?
Pascal, ten einde raad, vroeg met hese stem: « En jij, wie ben jij? »
De jongen schraapte zijn keel. « Mijn naam is Leo Vance. Ik… ik heb geholpen met de opvoeding van mijn zusje. Ik weet hoe ik haar kan troosten. Als je me dat laat proberen. »
Pascal aarzelde. Het instinct van de miljardair schreeuwde: controle, bescherming, niemand vertrouwen. Maar Lily’s tranen prikten als messen in hem. Langzaam stemde hij toe.
