Ze zette het dienblad op een tafeltje, richtte zich op en keek Victor in de ogen.
« Ik accepteer de uitdaging », zei ze vastberaden.
Het publiek hield de adem in. Het orkest werd stil. En toen Anna de dansvloer op stapte, vermoedde niemand dat binnen enkele seconden de hele balzaal muisstil zou zijn.
Even werd het stil in de balzaal. Alle ogen waren gericht op Anna terwijl ze over de gepolijste vloer schreed. Ze bewoog zich met stille zelfverzekerdheid, haar kin omhoog en haar armen losjes langs haar lichaam. De gasten verwachtten dat ze zou struikelen, wankelen en Victors arrogantie zou onthullen. Maar Anna had andere plannen.
« Speel iets met vuur, » fluisterde ze tegen de dirigent terwijl ze langs het orkest liep. Hij knipperde met zijn ogen en knikte toen, gefascineerd door haar lef. De viool sloeg een scherpe, gepassioneerde toon aan en al snel zong het hele orkest een gewaagde tango die de lucht leek te doen ontbranden.
Anna draaide zich om naar de menigte. Toen, met één stap, herinnerde haar lichaam zich het.
Ze draaide zich om. Ze boog zich voorover. Ze stond op.
Elke beweging was perfect – gecontroleerd en toch vloeiend. Haar jarenlange training voelde als een droom. Haar voeten tekenden perfecte lijnen op het marmer, haar armen waren elegant gebogen en haar ogen brandden van vastberadenheid. Wat voor Victor begon als een slopende uitdaging, veranderde in een oogwenk in een podiumwaardige voorstelling.
Het gemompel verstomde. Het gelach verstomde. Monden vielen open van ongeloof.
« Ze is… ze is ongelooflijk, » fluisterde iemand.
Wiktor, nog steeds geklemd met de stapel bankbiljetten, stond als aan de grond genageld. Hij had vermaak verwacht – een onhandig meisje dat zichzelf voor gek zette. In plaats daarvan kreeg hij een openbaring.
Anna sprong sierlijk op, haar rok wapperde, en toen ze landde, galmde het geluid van haar schoenen op het marmer door de kamer als een hartslag. Ze bewoog krachtig maar emotioneel, alsof alle ellende en vernedering die ze ooit had ervaren op dat moment waren getransformeerd.
Keuchens lof galmde door de balzaal. Tot ieders verbazing stak Anna haar hand uit.
« Om goed te dansen, » zei ze duidelijk, haar stem brak door de zwijgende menigte, « heb je een danspartner nodig. Durft u het aan, meneer Langley? »
De uitdaging kwam bij Victor binnen als een mokerslag. Het publiek draaide zich naar hem om, hun ogen fonkelden van verwachting. Zijn trots schreeuwde hem toe dat hij moest weigeren, maar zijn ego – zijn onwil om toe te geven – dwong hem een stap naar voren te zetten.
Hij gooide het geld op de dichtstbijzijnde tafel en nam Anna bij de hand.
