De korte rit naar mama leek een eeuwigheid te duren. Ik belde haar keer op keer, maar haar telefoon ging meteen naar de voicemail.
Misschien was ze ziek, zei ik tegen mezelf. Misschien had ze ruimte nodig. Maar diep vanbinnen wist ik dat er meer aan de hand was. Mam had nog nooit het zondagse diner afgezegd.
Toen ik de oprit opreed, zag ik meteen dat er iets niet klopte.
De gordijnen waren dichtgetrokken en het licht op de veranda van de vorige avond brandde nog. Moeder deed het ‘s ochtends altijd uit.
Alleen ter illustratie
Ik bonsde op de deur. « Mam! Het is Alice! »
Niets.
Ik klopte nog harder. « Mam, doe alsjeblieft open! »
Nog steeds geen antwoord.
Mijn handen trilden toen ik de reservesleutel uit mijn tas haalde. Mijn moeder had hem me gegeven voor noodgevallen, en dit was zeker een optie.
Toen ik de deur opendeed, verstijfde ik.
Er zat een man aan onze keukentafel.
Hij stond met zijn rug naar me toe, met grijs haar dat krulde bij de kraag van een lichtblauw shirt dat ik meteen herkende. Het was hetzelfde shirt dat ik jaren geleden aan mijn vader had gegeven voor Vaderdag.
Ik zocht mijn moeder en zag haar bij de toonbank, waar ze met een afstandelijk, mechanisch ritme wortels sneed. Ze keek niet eens op.
Alleen ter illustratie
« Mam?! » riep ik. « Wat is er aan de hand?! »
Ze draaide zich niet om.
« Ik heb je toch gezegd dat je vandaag niet moest komen, » zei ze zachtjes. « Waarom heb je niet geluisterd? »
Brian kwam achter mij binnen, zag de man aan tafel en verstijfde.
“Wie is dat?” vroeg hij.
De man draaide zich langzaam naar ons om.
En ik schreeuwde.
Hij had het gezicht van zijn vader. Dezelfde bruine ogen, dezelfde vertrouwde trekken. Maar ouder, verweerder, door de ouderdom getekend zoals dat bij zijn vader nooit het geval was geweest.
Alleen ter illustratie
