Op Gemeentelijke Middelbare School nr. 17 was een « open les » over veiligheid georganiseerd. Leerlingen, leraren en ouders hadden zich verzameld in de grote aula, nieuwsgierig naar het programma. Een politieagent betrad het podium in vol ornaat, vergezeld door zijn partner – een Duitse herder genaamd Rex – die kalm naast hem liep.
Op het eerste gezicht leek Rex ontspannen, bijna lui, en bewoog hij zich langzaam, maar zijn scherpe blik scande de kamer en liet niets aan zijn aandacht voorbijgaan. De studenten bogen zich naar elkaar toe, fluisterend en grinnikend.
« Hij is niet zomaar een hond, » zei de agent trots. « Hij is mijn partner. En hij maakt nooit een fout. »
Hij gaf Rex een paar commando’s. De hond besnuffelde een speelgoedpistool dat verstopt zat in een rugzak en ging vervolgens naast iemand liggen die een speciale stift in zijn zak had. Het publiek applaudisseerde enthousiast, onder de indruk van de demonstratie.
Toen alles plotseling veranderde
Net toen de agent bijna klaar was, spande Rex’ hele lichaam zich. Zijn oren spitsten zich, zijn nekharen stonden recht overeind en hij verstijfde – starend naar de menigte. Toen, zonder waarschuwing, sprong hij met een zacht gegrom naar voren.
« Rex! Stop! » riep de agent, maar de hond negeerde het bevel.
Rex viel een meisje op de derde rij aan. Ze heette Marie – een stille, bescheiden studente die meestal op zichzelf bleef. Ze stond tussen haar vriendinnen, met een notitieboekje tegen haar borst geklemd. Voor de rest was ze gewoon een verlegen tiener, net als zovelen.
Maar Rex gromde en sprong op haar, waardoor ze op de grond viel. Ze schreeuwde, haar schrift vloog uit haar handen en de aula brak uit in chaos. Leraren stormden naar binnen en probeerden de hond weg te lokken.
« Lig, Rex! » riep de begeleider, greep de halsband vast en slaagde er ternauwernood in hem terug te trekken. Toch bleef Rex’ scherpe blik op Marie gericht.
« Hij doet nooit zoiets zonder reden… nooit, » mompelde de agent verbaasd.
Naar het politiebureau gebracht
