Charles Whitmore domineerde steden zoals zijn stalen torens de lucht domineerden. Op zijn vijftigste had hij alles verzameld: gebouwen, hotels, bedrijven verspreid over de hele wereld. Maar hij miste wat je met geld niet kon kopen: de stem van zijn dochter.
Emma was zes jaar oud en had sinds haar geboorte geen woord meer gesproken. Artsen beweerden dat ze ertoe in staat was. Tests bevestigden dat haar stembanden intact waren. Specialisten, therapeuten, psychologen… ze kwamen allemaal tot dezelfde conclusie: ze kon praten, maar ze weigerde.
Margaret, zijn moeder, droeg deze stilte als een wond met zich mee. Op een stormachtige nacht fluisterde ze uitgeput tegen haar man:
« Ze heeft me nooit ‘mama’ genoemd, Charles… Kun je je voorstellen hoe het is om je hele leven op dat woord te wachten? »
Charles, machteloos, trok zich ook terug in stilte. Zijn rijkdom was niets vergeleken met deze leegte. Hun landhuis blonk van weelde, maar in de gangen klonk alleen de afwezigheid van stemmen.
Toen, op een dinsdagochtend, sloeg het noodlot toe.
Emma maakte gebruik van een moment van onoplettendheid en liep de poort van het landgoed over. Charles zocht haar in paniek, maar zag haar toen op de stoep staan. Ze stond oog in oog met een vuilnisman in een oranje uniform.
De man, bescheiden, zette zijn vuilniszak neer en hurkte neer.
— Hallo, prinses, zei hij op een eenvoudige en warme toon.
Zonder vragen te stellen, zonder aan te dringen. Alleen een glimlach. Emma lachte zachtjes, bijna geluidloos. Charles verstijfde.
De volgende dag wachtte ze op de terugkomst van de vrachtwagen. En de dag erna weer. Elke ochtend keek ze uit naar « de man in het oranje ». Hij heette Daniel. Emma lachte met hem, imiteerde zijn gebaren en gaf hem tekeningen of bloemen. Margaret zag haar dochter ontwaken als nooit tevoren.
