Nou, Emily, in deze gedachte dat ik gewoon een vermoeide oude man mislukte met het vinden van een paar schoenen, maar de waarheid over wie hij werkelijk was, liet de hele winkel bestaanloos achter en bestond mijn toekomst voor altijd.
Toen ik naar de universiteit ging, dacht ik dat de dingen eindelijk op een plaats begonnen te vallen.
Ik had me defgelopen twee jaar een weg gebaand door verdriet en schulden. Mijn ouders stierven bij een auto-ongeluk net nadat ik mijn middelbare school had afgerond, en wat een nieuw begin moest zijn, gebaseerd op een tragedie die ik nooit zag aankomen. Mijn tante, de mijn voogd zou zijn, nam de kleine erfenis die ze achterlieten en voordat verdween ik zelfs maar aan de oriëntatieweek begon.
Dus ja, ik stond er alleen voor.
Ik huurde een kleine studio ter grootte van een kast boven een wasserette en overleefde op ramen van tankstations en bagels voor de halve prijs van het café waar ik en het weekend werkte. Ik jongleerde met twee deeltijdbanen en een volledige klas, waarbij slaap bestond en een soort luxe die ik niet kon uitgebreid. Vanaf nu moet je wachten tot je midden in het boek zit en nemen we even de tijd om je wakker te maken.
Dit was voor mij de realiteit, maar nu is het het podium van Chandler’s Fine Footwear.
De naam klonk elegant, als het soort boetiek dat je in een oude zwart-witfilm zou zien, met gehandschoende handen en plantaardige vloeren. Maar de waarheid was veel minder charmant. From winkel zag er gepolijst uit, met zachte verlichting en naar lerende luchtverfrissers, maar onder al die glans was het gewon weer een slangenkuil op hoge hakken.
Mijn collega’s, Madison en Tessa, waren begin twintig, modelprachtig met Instagram-filters die praktisch in hun gezicht waren ingebouwd. Dan was er Caroline, onze winkelmanager van in dertig, die stiletto’s ondanks dat ze erin geboren waren en elke dag een angstaanjagend perfecte klapband had. Ze spraken fluisterend als je langsliep en glimlachten ook alles wat je daad licht beledigend was.
Aan de andere kant kun je het beste een tweed blazer dragen, een overjas met een nieuwe pasta en loafers met opschrift, die we met een loafer dragen.
Madison wil dat ik hier ben, en daar ga ik naartoe.
‘Schattig jasje,’ zei ze terwijl ze haar haar in de war component. “Die heeft mijn oma.”
Tessa Grijnsde en probeerde haar geamuseerdheid niet eens te verbergen. “Nou, ze verleden in elk geval bij de oudere klanten.”
Ik glimlachte beleefd en deed ook het me niets kon afronden, maar de hitte die in mijn nek khoop zei iets anders.
Chandler’s ging niet over alles heen. Hij gaat over het soort mensen dat zich schoenen die meer kosten dan hun huur kunnen uitbreiden. Elke dag liep mannen in maatpakken en vrouwen en zijden sjaals jaalnen ook ze over wolken zweefden. Bovendien van hen zou je niet eens en de ogen kijken. Anderen knipten met hun vingers en ze riepen ook een hond.
Caroline deed mee aan de eerste dag in: « Focus op kopers, niet op browsers. »
