Mensen zeiden altijd dat ik aardig was, misschien zelfs té aardig.
Ik klampte me vast aan de overtuiging dat die vriendelijkheid ooit beantwoord zou worden.
Maar toen we trouwden, vervaagde dat warme gevoel langzaam. Jack verdween ook.
Hij bracht zijn avonden languit op de bank door, verdiept in zijn telefoon, en besteedde nauwelijks aandacht aan mij.
Lange wandelingen, onverwachte etentjes, gelach – dat lieten we allemaal achter ons.
« Jack, » zei ik zachtjes, « weet je nog hoe we droomden van weekendtripjes samen? »
Hij keek niet op. « Waarom begin je hier nu pas over? Ik moet morgen vroeg werken. »
« We eten niet meer samen… »
Hij haalde zijn schouders op. « We zijn er allebei, toch? Wat wil je nog meer? »
Even ter illustratie.
Ik keek hem zwijgend aan. Zijn telefoon trilde en hij glimlachte. Even later deed de mijne dat ook. Linda.
« Marie! » riep ze in de telefoon. « Kun je vanavond langskomen? Ik heb iemand nodig om op de kinderen te passen, alsjeblieft. Jij bent mijn reddende engel! »
« Linda, ik was er pas twee nachten geleden… »
« O, begin er niet over! Je weet dat ik niemand anders heb. Ik probeer mijn leven weer op te bouwen na de scheiding. Jij hebt Jack. »
Ik zuchtte. « Ik ben er over een halfuurtje. »
Ze hing op voordat ik iets kon zeggen. Ik pakte mijn tas. Jack keek niet eens mijn kant op.
« Ik ga naar Linda. Alweer. »
Ter illustratie.
