Ongeveer drie weken geleden belde mijn schoonzus Jessica, de vrouw van mijn broer Peter, me bijna overladen van enthousiasme.
Ze had wat zij het « perfecte » huis aan het meer in Asheville noemde gevonden voor een gezinsuitje.
« Het heeft zes slaapkamers, een eigen aanlegsteiger en zelfs een jacuzzi! » riep ze enthousiast. « Slechts $500 per persoon. »
Ze zei toen terloops dat ze haar deel niet zou betalen, omdat zij de hele planning regelde.
Dat had een waarschuwingssignaal voor me moeten zijn, maar mijn moeder, Meryl, was te opgewonden om zich er druk om te maken.
« Sharon, ik heb al tijden geen echte vakantie meer gehad, » zei ze opgewekt.
En ze overdreef niet. Na het overlijden van mijn vader werkte mijn moeder onvermoeibaar, jongleerde ze met drie banen en klaagde ze nooit. Als iemand een pauze verdiende, was zij het wel.
Even ter illustratie.
Ik was erg blij dat ze eindelijk kon rusten.
Maar toen, slechts twee dagen voordat we zouden vertrekken, kreeg mijn zoon Tommy hoge koorts. Ik kon hem onmogelijk alleen laten.
Ik belde Jessica. « Het spijt me zo, maar Tommy is ziek. Ik kan niet komen. »
Haar stem werd kil. « Nou, ik denk dat we het wel zonder jou redden. »
Ik maak me geen zorgen om mijn zoon. Ik ben alleen geïrriteerd dat haar cijfers niet kloppen.
Ter illustratie.
Ik vertelde het nieuws aan mijn moeder en natuurlijk bood ze meteen aan om te blijven. « Ik kan Tommy helpen, » zei ze.
Maar dat stond ik niet toe. « Mam, nee. Deze reis is voor jou. Ga er alsjeblieft van genieten. Je verdient het. »
Ze vertrok stralend van vreugde en herinnerde me eraan dat ik Tommy een kus van oma moest geven voordat ze ophing.
De volgende ochtend FaceTimede ik haar om te kijken hoe het met haar ging. Maar er was duidelijk iets mis.
Ze zag er moe uit en haar ogen waren gezwollen, alsof ze had gehuild.
« Waar ben je nu? » vroeg ik, terwijl ik de achtergrond afspeurde.
Ze aarzelde even en antwoordde toen: « In de gang. »
Toen zag ik een dun kampeermatje naast de bezemkast achter haar liggen.
Ter illustratie.
« Heb je daar geslapen? »
Ze probeerde het te bagatelliseren. « Mensen kwamen op verschillende tijdstippen aan… Alles is in orde. »
Nee, dat was het niet.
Ik belde meteen Peter. « Waarom slaapt mama op een matje in de gang? »
Hij klonk defensief. « Jessica zei wie het eerst komt, wie het eerst maalt. En mama heeft niet geklaagd. »
« Ze heeft $500 betaald en is uiteindelijk naast de schoonmaakster gaan slapen, » snauwde ik. « En dat heb je gewoon laten gebeuren? »
« Het komt wel goed, » mompelde hij.
« Nee. Het gaat niet goed met haar. En schaam je dat je dat denkt. »
