…een plotselinge, onverwachte opschudding ontstond aan de andere kant van de balzaal. Het gerinkel van het zilverwerk verstomde en er verspreidde zich een gemompel door de menigte. Ik draaide mijn hoofd net op tijd om een bekend gezicht te zien – een man in een vreemde combinatie van een jasje en een los T-shirt die zelfverzekerd naar de eretafel liep. Zijn houding was opvallend misplaatst in de formele setting.
Robert kneep nog steviger in mijn hand. « We moeten hier weg. Nu, » fluisterde hij dringend, zijn stem brak nauwelijks door het toenemende gemompel van ontsteltenis.
« Wat is er aan de hand? » vroeg ik, terwijl mijn ogen heen en weer schoten tussen Roberts gespannen uitdrukking en het tafereel dat zich voor ons ontvouwde.
« Ik leg het je wel uit in de auto, » antwoordde hij, terwijl hij aandachtig de zaal afspeurde.
