Jarenlang was Jacqueline door haar schoonfamilie gekleineerd en als « niet deugend » beschouwd. Toen, onverwachts, vroeg haar zwager haar om een taart te bakken voor zijn verjaardag. Als teken van acceptatie arriveerde ze, maar ze raakte in de war door de functie en het doel van de bijeenkomst.
Vanaf het moment dat Jacqueline en haar man Tom verloofd waren, voelde ze zich een buitenstaander in zijn familie. Elke familiebijeenkomst was een strijd, en ze voelde zich altijd de benadeelde.
Ze herinnerde zich haar eerste ontmoeting met haar schoonmoeder Alice nog levendig. Met een warme, neerbuigende toon zei Alice: « Je bent lief, schat, maar Tom… hij is altijd gebruikt. Je bent gewoon zo… simpel. »
De boodschap was duidelijk: Jacqueline deugde niet.
Jack, Toms rotkind, was nog erger. Bij elk evenement hield hij zich staande, hij probeerde haar zelfvertrouwen te ondermijnen.
« Hé, Jacqueline, » zei hij spottend, « ik wist niet dat ‘professioneel taartdecorateur’ zo zwaar werk was. Het moet wel vermoeiend zijn, al dat glazuur en die vrije tijd! »
Toen Jacqueline even stopte met haar verdediging om te bewijzen dat ze niet de passieve persoon was op wie ze haar had aangevallen, leunde Jack met een overdreven gebaar achterover en deed alsof hij zich terugtrok. « Het is maar een grapje. Ontspan je! » zei hij, maar het was niet grappig. Het was een berekende aanval, bedoeld om haar veilig en zenuwachtig te houden.
Wanneer ze dit tegen Tom zei, verscheen er op de foto dit saaie excuus: « Ze menen het niet, Jackie. Ze zijn gewoon gewend aan hun methoden. »
Deze foto dient slechts ter illustratie.
