In een oud huis aan de rand van Quezon City leeft een klein gezin rustig.
Lara, 28 jaar oud, woont samen met haar man Miguel, een ingenieur die vaak ver reist voor zijn werk, en haar schoonvader, Mang Ernesto.
Wanneer Miguel op zakenreis gaat, ontstaat er een vreemde sfeer in huis.
Mang Ernesto, die normaal gesproken stil is, begint een gewoonte te ontwikkelen die Lara zorgen baart: wanneer er maar twee mensen in huis zijn, roept hij haar met een lage maar diepe stem:
« Lara, kom even hier. Ik wil je iets vertellen. »
Lara is een goede schoondochter, respectvol tegenover ouderen. Maar elke keer dat ze langs de oude houten deur van meneer Ernesto’s kamer loopt, trilt ze.
Ze doet altijd de deur achter zich dicht, haar ogen zijn onleesbaar, haar stem lijkt iets te verbergen.
Bij zulke gelegenheden stelde hij alleen een paar kleine vragen – over eten, over de elektriciteits- en waterrekening, of vroeg haar om naar wat oude foto’s op haar telefoon te kijken.
Maar de manier waarop hij rondliep, fluisterde en haar vervolgens vertelde « vertel het aan niemand », maakte Lara onzeker en verward.
“Waarom moet het altijd geheim blijven?”, dacht ze.
Op een regenachtige avond, vier dagen nadat Miguel op zakenreis was,
was Lara de keuken aan het schoonmaken toen ze meneer Ernesto haar hoorde roepen, zijn stem ongewoon dringend:
“Lara! Kom hier, schiet op!”
Haar hart bonsde.
