Wanneer Jessica met beide families naar een Vaderdagdiner gaat, hoopt ze op beleefdheid, misschien zelfs verbondenheid. Maar de drang van één vrouw om bloedlijnen te volgen, verandert de viering in beschuldigingen. Terwijl verborgen waarheden aan het licht komen, onderzoekt Jessica hoe ver liefde kan reiken… en wat het werkelijk betekent om de mensen te kiezen die je familie noemt.
Vanaf het moment dat ik James ontmoette, wist ik dat zijn moeder een uitdaging zou zijn.
Evelyn kwam binnen met een parfumwolk zo dik dat de lucht erdoor verstikte, noemde me twee keer ‘Jennifer’ en klampte zich vervolgens vast aan James’ arm alsof hij op het punt stond voor maanden de zee op te gaan.
Maar James… hij was aardig. Hij hield zijn mond.
“Je hebt geen foto’s van onze brunch geplaatst, Jessica. Ik denk dat ik niet bij de perfecte esthetiek hoor.”
“James vertelde me dat hij zin had in gebraden lamsvlees. Verwacht toch niet dat je de tijd kunt nemen uit je… drukke dag om dat te maken?”
“Ik denk dat je eens een andere stijl moet hebben, Jessica. Ik keek naar de Thanksgiving-foto’s van vorig jaar… je bent helemaal niet veranderd. Houd het fris.”
Evelyn arriveerde in een lange, met pailletten bezette witte jurk die het licht ving als een discobal toen we trouwden. Mensen keken om, niet omdat ze er geweldig uitzag, maar omdat de jurk duidelijk een bruidsjurk was.
Ze glimlachte alsof de kamer van haar was en vertrok geen spier als mensen mompelden.
“Moet de bruid niet in het wit gekleed zijn?”, vroeg een van James’ vrienden.
“Ik heb hem opgevoed,” zei ze.
“Ze heeft hem gewoon gevangen… en meegenomen.”
Maar van binnen deed ik mezelf een stille, vaste belofte.
