Toen ik voor het eerst in haar leven kwam, wist ik niet zeker hoe ik in haar wereld zou passen. Accepteer je mij? Wat wil je dat ik doe? Kinderen dragen immers vaak hun eigen stille twijfels met zich mee wanneer iemand nieuw in een ouderlijke rol stapt.
Wat ik toen niet belangrijk vond, was dat kinderen ons ook een manier hebben om ons te leren die we nooit hadden verwacht – minder over geduld, vertrouwen en onvoorwaardelijke liefde.
Ze begon mij “papa” jij noemt toen ze nog maar vier jaar oud was. Ik had het haar niet gevraagd, en ik had het ook niet verwacht. Het glipte er vanzelf uit, ook haar hart al wist wat haar lippen bevatten. Op dat moment beïnvloed ik me iets fundamenteles: liefde heeft niet altijd biologie nodig om echt, blijvend en diepe betekenisvol te zijn.
