Toen ik de ochtend voor Halloween naar buiten stapte, was mijn auto bedekt met eidooiers en wc-papier.
“Mama… is de auto ziek?” fluisterde mijn driejarige.
Zo begon mijn dag.
Ik ben Clara. Ik ben 36, fulltime verpleegkundige en alleenstaande moeder van drie energieke kinderen: Ava, Michael en Javier. Mijn dagen beginnen meestal voor zonsopgang en eindigen lang na de verhaaltjes voor het slapengaan.
Ik vroeg niet om problemen deze Halloween. Ik hoefde alleen maar dicht bij huis te parkeren om een slapende peuter en boodschappen te dragen zonder in elkaar te storten.
Blijkbaar was dat genoeg om mijn buurman, Victor Langford, boos te maken.
Victor is in de veertig en heeft meer versieringen dan gezond verstand. Halloween is zijn persoonlijke Olympische Spelen.
In het begin waren zijn uitingen charmant. Nu zijn ze overweldigend: rookmachines, stroboscopen, animatronische wezens die om 2 uur ‘s nachts schreeuwen. Mijn kinderen zijn er dol op. Ik tolereer het.
De avond ervoor kwam ik uitgeput thuis van een dienst van twaalf uur. De vrachtwagen van mijn huisbaas blokkeerde weer onze oprit, dus parkeerde ik voor Victors huis. Het was niet illegaal. Het was zelfs niet ongebruikelijk.
De kinderen zaten half te slapen in de auto, ingepakt in pyjama’s met pompoenprint. Ik droeg Javier in één arm, hield Michaels hand vast en leidde Ava de trap op. Ik dacht er niet twee keer over na waar ik parkeerde.
De volgende ochtend druppelde de dooier als gele tranen langs mijn voorruit. Toiletpapier wapperde in de wind.
En het pad van eierschalen leidde rechtstreeks naar Victors oprit.
Ik liep naar hem toe en klopte aan. Hij deed open, gekleed in een oranje hoodie, met een zelfvoldaan gezicht.
« Victor, » zei ik, terwijl ik mijn kalmte bewaarde. « Heb jij mijn auto bekogeld met eieren? »
