Twee dagen later kwam Mark thuis.
Toen ik hem ophaalde van het vliegveld, zag hij meteen dat er iets niet klopte. Eenmaal in de auto kwam de waarheid aan het licht: Linda’s ultimatum, Heathers grijns, de manier waarop ik met amper een uur waarschuwing was weggestuurd.
Mark onderbrak hen niet. Hij verontschuldigde zich niet. Zijn kaken spanden zich aan, zijn handen klemden zich vast aan de veiligheidsgordel.
‘Ze hebben mijn vrouw uit mijn eigen ouderlijk huis gezet,’ zei hij zachtjes, ‘en vervolgens eisten ze huur?’
« Ja. »
Hij ademde langzaam uit. « Ik bel haar. Nu. »
We reden een benzinestation binnen. Hij stapte uit en belde zijn moeder, zijn stem koud en kalm. Ik kon alles verstaan.
“Mam, leg eens uit waarom je Emily eruit hebt gezet.”
Er werden allerlei excuses verzonnen. Heather begon te schreeuwen. Verhalen werden herschreven. Niets hielp.
‘Je had er geen recht op,’ zei Mark. ‘En vraag haar nooit meer om geld. Als Emily niet welkom is, ben ik dat ook niet.’
Het gesprek werd abrupt beëindigd.
Vanaf dat moment hebben we de financiële steun volledig stopgezet.
Een tijdlang was het rustig.
Toen begonnen de berichten binnen te stromen: smeekbeden, beschuldigingen, pogingen om me een schuldgevoel aan te praten. Ik heb ze allemaal geblokkeerd.
Drie maanden later kwam de waarheid aan het licht.
