Deze vrouw in de vervaagde jas was niet zomaar een gepensioneerde arts. Ze was een levende legende. Ze redde levens toen er nog geen moderne scanners, geen « Da Vinci »-operatierobots en niet de helft van de medicijnen waren die er tegenwoordig beschikbaar zijn. Haar handen – nu zo broos, rustend op haar oude tas – hadden de scalpel zo precies vastgehouden dat ze, naar verluidt, een aorta met haar ogen dicht kon hechten, uitsluitend op haar tas. Ze gaf les, redde levens en verrichtte wonderen in omstandigheden die de huidige coassistenten zouden beschouwen als het stenen tijdperk van de geneeskunde.
En deze vermaarde dokter Volkov, die voor haar stond in de houding van een volgzame student, was een van degenen die ze ooit onder haar hoede had genomen. Hij had haar ingeschakeld omdat hij met een uiterst complex geval werd geconfronteerd – een aneurysma waaraan de hele gemeenteraad met tegenzin geopereerd wilde worden. En op het kritieke moment, toen de incisie was gemaakt en de situatie zich in al zijn angstaanjagende complexiteit openbaarde, begreep hij: er was niemand anders. Alleen haar ervaring, haar intuïtie, haar kalmte, getemperd door het vuur van duizenden operaties, kon zien wat de meest recente CT-scanners en analyses niet konden zien. Hij had haar niet uit protocol geroepen, maar uit plichtsbesef en het hart van een chirurg.
Eleonora Viktorovna keek hem langzaam aan. In haar vermoeide blik flikkerde een oude, onverminderde vonk – de vonk van een professional, een vechter die klaar was om de arena te betreden. Geen spoor van verwijt jegens degenen die haar net hadden bespot. Geen zweem van arrogantie. Alleen kalme, totale concentratie.
Ze haalde voorzichtig zijn hand weg en legde die op de hand van de chirurg, die nog steeds op haar schouder rustte. Zijn stem was zacht, maar staalhard.
« Geef jezelf geen schuld, Andrei. Moeilijke gevallen zijn een test voor de ziel van de chirurg, » zei ze, terwijl ze langzaam opstond. En plotseling keerden haar vroegere kracht en zelfvertrouwen terug in haar bewegingen. « Laten we samen gaan kijken. »
En al degenen die haar hadden gemompeld, gesnauwd en beoordeeld, sloegen hun ogen neer. Een brandende golf van schaamte spoelde over hen heen en veegde hun kleinzielige zelfverzekerdheid en oppervlakkige oordelen weg. Ze staarden naar de vloer, hun dure telefoons, de ramen – overal waar ze maar konden proberen de blik van de vertrekkende legende te ontwijken. Ze voelden zich onbeduidend tegenover de stille grandeur van deze vrouw die, na al het gejoel, geen verwijt had geuit, omdat ze erboven stond. Haar wereld was daarbuiten, voorbij de deur van het blok, waar iemands leven op het spel stond. Hun wereld – een wereld van roddels en vooroordelen – bleef hier, in een wachtkamer die plotseling krap en benauwend was geworden.
En de twee chirurgen – meester en leerling – verdwenen achter de zware deur, een doodse stilte achterlatend, vervuld van de onmiskenbare waarheid van een simpele waarheid: ware grootheid draagt geen dure kleren en schreeuwt haar naam niet. Soms zit ze in een hoek, in een oude jas, niet alleen met een versleten tas, maar ook met het lot van degenen die te snel oordelen op basis van uiterlijkheden.
