De video die overal heen ging
Geen van beiden wist dat een leraar alles had gezien – en dat de bewakingscamera alles had vastgelegd. De volgende ochtend stonden de beelden overal op sociale media: de klap, de val, het gelach en de moed van een meisje dat opkwam voor haar vriendin.
De clip ging viraal. Hashtags als #RobotBoyAndTheArtist en #StandTallLeo verspreidden zich razendsnel. Steunbetuigingen stroomden binnen van studenten uit het hele land.
Zelfs Richard Thompson, zittend in zijn kantoor in het penthouse, zag de video. Voor het eerst in jaren zag hij niet alleen de prothese van zijn zoon, maar ook de kracht van zijn zoon.
Diezelfde avond boekte hij de vroegste vlucht naar huis.
De terugkeer van een vader
Toen Leo die avond thuiskwam, zat zijn vader in de keuken te wachten, nog steeds in zijn pak, met Amara’s schetsboek in zijn handen.
« Ze is getalenteerd, » zei Richard zachtjes. « En dapper. »
Leo knikte. « Ja… dat is ze. »
Richard zweeg even, zijn stem was zachter dan Leo ooit had gehoord.
« Weet je, ik heb mijn hele leven wolkenkrabbers gebouwd. Maar zij leert me hoe ik iets kan bouwen wat ik nooit heb gekund: moed. »
Hij keek naar Leo’s been en toen naar de ogen van zijn zoon.
« Ik ben trots op je, zoon. »
Het was de eerste keer dat Leo deze woorden hoorde.
Het schilderij ‘De sterkste man die ik ken’
Een jaar later organiseerde de St. James Academy haar jaarlijkse kunsttentoonstelling. In het midden van de galerie hing een schilderij van Amara Lewis: een prachtig portret van Leo, staand onder de eik, terwijl het zonlicht op zijn prothese weerkaatste.
De titel: “De sterkste man die ik ken.”
Toen het doek opging, vulde de zaal zich met stilte. Daarna klonk er applaus – luid, oprecht en langdurig.
Leo glimlachte verlegen vanaf de eerste rij, Amara straalde naast hem. In de menigte stond zijn vader, die in stilte een beurs in Amara’s naam had opgericht om andere studenten te helpen hun dromen na te jagen.
De les die bleef hangen
Tegenwoordig wordt het verhaal van Leo en Amara op scholen in het Verenigd Koninkrijk gedeeld als herinnering aan moed en medeleven.
Want soms is het zo dat degene die door de wereld wordt uitgelachen, het grootst is – en degene die door iedereen over het hoofd wordt gezien, de reden is dat ze opstaan.
Jaren later, toen een verslaggever aan Leo vroeg wat de ervaring hem had geleerd, glimlachte hij alleen maar en zei:
« Ze noemden me de robotjongen. Maar dankzij Amara heb ik geleerd wat mens-zijn echt betekent. »
