Toen de klanten later arriveerden, waren ze buiten adem bij het zien van de bloemen. Toen ze het verhaal hoorden, huilden velen met me mee en zeiden dat het net een scène uit een film was. Een paar dagen later kwam de bruid zelf langs.
Ze omhelsde me stevig en fluisterde: « Je hebt niet alleen haar haar gedaan – je hebt haar waardigheid hersteld. Mijn man was er altijd bang voor dat zijn moeder zich onzichtbaar voelde, maar toen ze stralend de bruiloft binnenliep, barstte hij in tranen uit. »
Die dag veranderde alles.
Ik realiseerde me dat mijn werk nooit echt om make-up of kapsels ging – het ging erom mensen te helpen zichzelf weer te zien. Vanaf dat moment begon ik met een stil ritueel: eens per maand koos ik iemand die vriendelijkheid nodig had en bood ik die persoon mijn diensten gratis aan.
Op de een of andere manier vond het leven altijd een manier om deze vrijgevigheid tienvoudig terug te betalen. De bloemen verwelkten uiteindelijk, maar de les nooit: ware schoonheid vind je niet in de spiegel, maar in mededogen, zelfvertrouwen en de stille liefde die we met anderen delen.
