Toen legde een hand zachtjes op mijn schouder. Ik draaide me om en zag een vrouw van een zekere leeftijd, met zilvergrijs haar en een doordringende blik. Ze leidde me naar een zwarte auto die op me stond te wachten.
‘Kom met me mee,’ zei ze zachtjes.
In de auto stelde ze zich voor: « Mijn naam is Eleanor Vance. Ik weet hoe het voelt om door Margaret Windsor kapotgemaakt te worden. »
Ze legde uit dat ze getrouwd was geweest met de oudere broer van Jonathan. Margaret had dat huwelijk geruïneerd met leugens en vervalste documenten. Eleanor had tientallen jaren besteed aan het verzamelen van bewijsmateriaal over Margarets manipulaties.
‘Jij bent de zevende vrouw bij wie ze dit heeft gedaan,’ zei ze tegen me.
‘Hoe?’ fluisterde ik. ‘Hoe heeft ze het allemaal voor elkaar gekregen?’
« Geld, » antwoordde Eleanor. « Deepfakes. Betaald laboratoriumpersoneel. Corrupte redacteuren. Ze schrapt iedereen die ze onwaardig acht om de naam Windsor te dragen. »
Eleanor vertelde me dat de enige manier om te overleven was om te verdwijnen totdat ik de waarheid kon bewijzen. Dus verdween ik. Ik ging in een klein stadje wonen onder een valse identiteit. Ik bouwde mijn leven helemaal zelf opnieuw op.
Een paar maanden later beviel ik van mijn zoon, Oliver. Hij leek sprekend op Jonathan: zijn haar, zijn glimlach, zelfs de manier waarop hij zijn hoofd kantelde als hij nadacht. Een DNA-test bevestigde het.
Maar ik heb niemand aangesproken. Ik heb gewacht. Ik heb Oliver vijf jaar lang alleen opgevoed.
Toen, op een dag, belde Eleanor.
« Jonathan gaat hertrouwen, » zei ze.
Er klikte iets in me. « Laten we gaan, » zei ik.
De volgende maand keerden we terug naar de stad. Ik was niet langer de angstige bruid bij het altaar. Ik had kort haar, een zelfverzekerdere uitstraling en een hart dat gehard was door de overlevingsstrijd.
Oliver droeg een klein marineblauw pak. Hij hield mijn hand vast toen we de ontvangsthal van Windsor Castle binnenliepen. Mensen staarden ons aan, verbaasd maar nieuwsgierig. Margaret verscheen als eerste. Bij het zien van Oliver werd ze bleek.
« Hallo Margaret, » zei ik. « Dit is je kleinzoon. »
Oliver stapte naar voren. « Bent u mijn oma? » vroeg hij. « Mama zegt dat papa hier woont. »
Margaret raakte in paniek en schreeuwde om de beveiliging. Maar de gasten waren al aan het filmen.
Toen verscheen Jonathan met zijn nieuwe vrouw, Rebecca. Zijn blik viel op Oliver, en alles leek stil te staan. De gelijkenis was treffend. Het kind was een evenbeeld van een foto van Jonathan op dezelfde leeftijd.
Oliver liep recht op hem af en vroeg: « Ben jij Jonathan? Mijn moeder zegt dat jij mijn vader bent. Waarom ben je vertrokken voordat ik geboren werd? »
Jonathan zakte op zijn knieën, overmand door emotie. De tranen stroomden over zijn gezicht toen Oliver hem een tekening overhandigde die hij had gemaakt: twee stokfiguurtjes die elkaars hand vasthielden, met daarbij de woorden « Ik hou van je, ook al ken je me niet. »
Jonathan stortte in.
Hij riep naar Margaret: « Hij is van mij! KIJK NAAR HEM! »
