Ze kende die pop.
Het was het enige wat ze bewaarde als ze in de buurt van het centrum sliep, en het was jaren geleden gestolen.
Aan de pop was een briefje vastgespeld, gemaakt van uitgeknipte letters:
Mooie huizen veranderen niets aan je afkomst. Je bent wat je bent.
Die middag trof Grant Addie aan in de tuin, stijfjes zittend met de pop in haar handen alsof het een bedreiging vormde.
Serena stond naast haar, met een bleek gezicht en alerte ogen.
‘Wie is dit?’ vroeg Grant met gedempte stem. ‘Wie zou zoiets sturen?’
Addie slikte. ‘Een kerel van de straat waar ik vroeger op straat stond,’ fluisterde ze. ‘Mensen noemden hem Moersleutel . Hij nam iedereen geld af. Zelfs kinderen.’
Grants kaak spande zich aan. « Ik regel het wel. »
Addie keek abrupt op. ‘Nee. Je begrijpt het niet. Als je hem recht raakt, wordt het hard. Het verspreidt zich. Het houdt niet netjes op.’
Serena ging tussen Grant en Addie in staan, haar stem kalm en beheerst op een manier die Grant herkende van zijn overlevingstocht.
« We lossen oude problemen niet op met ego, » zei Serena. « We lossen ze op met strategie. »
Grant haalde diep adem. « Vertel me dan wat we moeten doen. »
Serena kneep haar ogen samen. « Wij bepalen de regels. »
De ontmoeting in het doolhof van de rommelmarkt
Wrench eiste contant geld, een absurd bedrag, en hij koos een plek uit waar het zo druk was dat hij zich erin kon verstoppen: een beruchte rommelmarkt in het Fashion District, een doolhof van smalle gangpaden en schreeuwende verkopers.
Grant wilde bewakers.
Serena hield hem tegen. « Te voor de hand liggend. We kiezen voor een kleinere aanpak. We kiezen voor een slimme. »
Zo gingen ze op pad: Grant en Serena gekleed als gewone winkelende mensen, Addie in eenvoudige kleding met een tas die er zwaar uitzag.
Wrench verscheen met een grijns die zijn ogen niet bereikte.
‘Kijk eens wie er in koninklijke handen is getreden,’ zei hij. ‘Dacht je dat je je oude buurt was vergeten?’
Addie bleef rechtop staan, ook al trilden haar handen.
Grant stapte naar voren. « Neem wat je gevraagd hebt en kom nooit meer in haar buurt. »
Wrench lachte. « Met geld ben je hier niet onaantastbaar. »
Zijn man greep Addie’s tas en opende die.
Geen contant geld.
Alleen kopieën van documenten en artikelen – bewijsmateriaal, namen, data.
Serena’s stem bleef kalm. « Dat is jullie probleem, » zei ze. « We weten wat jullie hebben gedaan. En die informatie is niet bij de lokale bevolking terechtgekomen die jullie onder druk kunnen zetten. Het is terechtgekomen op plekken waar jullie niet bij kunnen komen. »
De glimlach van Wrench verdween als sneeuw voor de zon.
Hij siste iets naar zijn mannen, en paniek verspreidde zich onder de winkelende mensen in de buurt.
Maar toen gebeurde er iets onverwachts.
Verkopers – gewone mensen – sprongen bij.
Een vrouw met een zwaar schort stak haar hand op en riep: « Niet hier! »
Een man met een stapel dozen duwde een van Wrenchs mannen achteruit.
Het was geen politie.
Het was de markt zelf.
Serena had van tevoren al in stilte werk verricht, zoals het ondersteunen van de leveranciersvereniging, het betalen voor bewakingscamera’s en ervoor zorgen dat mensen wisten dat ze niet voor altijd hoefden te buigen.
In de chaos greep Grant Addie’s hand, Serena bleef dichtbij en Kade – die zich in de buurt onopvallend tussen de mensen bevond – leidde hen naar buiten.
Met kloppend hart bereikten ze de SUV.
Addie keek nog een keer achterom, met een vastberaden blik. ‘Hij is niet zo groot als hij zich voordoet.’
Serena knikte. « Zo werkt macht, » zei ze. « Het overleeft als iedereen erin gelooft. »
De foto in de envelop
Een week lang was de rust weer teruggekeerd.
Vervolgens verscheen er een envelop op Grants bureau.
Geen retouradres.
Binnenin bevond zich één enkele foto.
Het toonde Tessa, niet alleen, in gesprek met een man in een net pak – met zijn rug naar de camera.
Grant herkende de houding onmiddellijk.
Het kapsel.
Het horloge.
Zijn broer.
Julian Holloway.
Julian woonde al jaren in het buitenland nadat hij een schandaal in het familiebedrijf had veroorzaakt. Altijd jaloers. Altijd hongerig. Altijd ervan overtuigd dat Grant de « troon » had gestolen, simpelweg omdat hij de oudere broer was die was gebleven.
Er zat een briefje bij, geschreven in een elegant handschrift dat me maar al te bekend voorkwam:
Haar plan was rommelig. Emotioneel. Het mijne is praktisch. Jij bent afgeleid geweest door de held uit te hangen. Het echte gevecht begint nu.
Grant staarde vanuit zijn kantoorraam naar de stad.
Hij had leugens, angst en obsessie overwonnen.
Het gevaar kwam nu niet meer van buiten.
Het deelde zijn bloed.
Grant pakte de telefoon en belde Kade.
‘Annuleer alles,’ zei Grant met een koude, vastberaden stem. ‘Verdubbel de beveiliging van Serena en Addie. En zoek uit wat mijn broer heeft uitgespookt – elke stap, elke vriend, elke verborgen rekening.’
Kade stelde geen vragen. « Begrepen. »
Grant legde de foto voorzichtig neer.
Hij was niet meer dezelfde man die hulpeloos bij een verzegelde kist had gestaan.
Serena was niet meer dezelfde vrouw die mensen ooit onderschatten.
En Addie – de kleine, dappere Addie – had van een gefluister een storm gemaakt.
Als Julian dacht dat hij gemakkelijk zou winnen, had hij geen idee wat er van deze familie geworden was.
Nu moesten ze niet alleen nog maar overleven.
Ze keken terug.
