“Mihai… ik weet het…”
Het werd stil in de kamer.
Een van de rechercheurs haalde diep adem.
‘Dat is geen reflex,’ zei hij. ‘Dat is bewustzijn.’
Het onderzoek werd heropend.
De dood van Mihai werd als zelfmoord bestempeld, maar nu wordt die zelfmoord in een bredere context geplaatst .
En de context is belangrijk.
Het ongevallendossier
Ana’s « ongeluk » had zes maanden eerder plaatsgevonden.
Een val van de trap in hun appartementencomplex.
Getuigen verklaarden dat ze uitgleed.
Mihai zei dat hij de klap hoorde en haar bewusteloos aantrof.
Destijds was er geen reden om aan hem te twijfelen.
Nu werd alles opnieuw onderzocht.
Beveiligingsbeelden.
Buren.
Medische inconsistenties.
Een forensisch specialist merkte iets nieuws op:
blauwe plekken die niet overeenkwamen met een val.
Druksporen.
Handen.
De zaak veranderde van richting.
Geen tragisch ongeluk .
Poging tot moord.
Ana spreekt — langzaam
Ana kon nog geen volledige verklaring afgeven.
Haar toespraak kwam in fragmenten.
Woorden putten haar uit.
Maar fragmenten waren voldoende.
‘Hij was boos,’ fluisterde ze op een middag, haar stem dun maar vastberaden.
‘Ik heb hem verteld dat ik wegging.’
Hem verlaten.
Het huwelijk verlaten.
De controle loslaten.
“Hij zei dat als ik wegging… ik hem te gronde zou richten.”
Ioana zat naast haar, haar hand om die van Ana heen geslagen.
‘En dan?’ vroeg ze zachtjes.
Ana sloot haar ogen.
‘De trap,’ zei ze.
‘Zijn handen.’
‘En toen duisternis.’
De kamer voelde kouder aan.
Het schuldgevoel waar Mihai niet aan kon ontsnappen.
Rechercheurs hebben de puzzelstukjes bij elkaar gelegd.
Mihai dacht dat Ana weg was.
De dokters vertelden hem dat ze nooit meer wakker zou worden.
Hij geloofde dat de waarheid met haar zou sterven.
Maar toen reageerde ze.
Ze hoorde hem fluisteren.
Ze herinnerde het zich.
En toen hij dat besefte, brak er iets.
De brief die hij achterliet was niet langer dubbelzinnig.
Ze heeft me gehoord.
Dat was geen verdriet.
Dat was angst.
De wereld keert zich tegen hem.
De pers veranderde van de ene op de andere dag van toon.
Van toegewijde echtgenoot
tot probleempartner
tot mogelijke mishandelaar
In artikelen kwamen oude klachten weer bovendrijven – van buren die geschreeuw hadden gehoord.
Een collega herinnerde zich dat Ana ooit naar opvanglocaties had gevraagd.
Niemand had geluisterd.
Tot nu toe.
Ioana betaalt de prijs
Niet iedereen was dankbaar.
De ziekenhuisdirectie waarschuwde Ioana voor « het overschrijden van haar bevoegdheden ».
‘Je bent een verpleegkundige,’ zei een leidinggevende.
‘Geen rechercheur.’
Ioana knikte.
Maar ze bood geen excuses aan.
Ze wist wat ze hoorde.
Ze wist wat ze zag.
En Ana leefde nog omdat iemand achterbleef toen ze eigenlijk weg hadden moeten gaan.
Een privé-moment
Op een rustige avond keek Ana naar Ioana en zei:
“Hij wilde dat ik zweeg.
Jij gaf me een stem.”
Ioana knipperde haar tranen weg.
‘Je hebt jezelf gered,’ antwoordde ze.
Ana schudde haar hoofd.
‘Nee,’ zei ze.
‘Ik heb het overleefd omdat iemand me geloofde voordat ik kon spreken.’
Wat volgt?
De officier van justitie heeft een postume uitspraak gedaan.
Mihai zou nooit terechtstaan.
Maar de waarheid zou officieel vastgelegd worden.
