Toen we binnenkwamen, merkte ik dat hij vreemd nerveus was, te vaak om zich heen keek, en zijn glimlach was een beetje te geforceerd.
Halverwege de film reikte ik in de popcornbak – en mijn hand raakte iets hards aan, gewikkeld in een tissue.
Mijn hart begon te bonzen. Ik wachtte tot hij wegkeek en pakte hem toen stilletjes op.
In de zakdoek zat een kort briefje in een slordig handschrift: « Check je telefoon. Nu. »
Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn in het zwakke licht van het scherm.
Een sms-bericht lichtte op – van een onbekend nummer.
Het bericht luidde: « Dit is niet je eerste date vanavond. Wees voorzichtig. »
Mijn maag trok samen. Ik wist niet wat het betekende, maar mijn instinct zei me dat ik het niet moest negeren.
Ik deed alsof ik me misselijk voelde, verontschuldigde me en ging rechtstreeks naar het toilet, waar ik mezelf opsloot in een hokje.
Ik nam op en vroeg wie het was.
Het antwoord kwam meteen: « Het meisje achter de balie. Vertrouw me. »
Ik wachtte een paar minuten voordat ik de bioscoop verliet.
Later die avond hoorde ik van gemeenschappelijke vrienden dat de man met wie ik aan het daten was, in het geheim aan het daten was met meerdere vrouwen uit dezelfde sociale groep – van wie er één in dezelfde bioscoop werkte.
De popcorn, de waarschuwing en het briefje waren niet bedoeld om me bang te maken, maar om me te beschermen.
Soms stuurt het leven ons signalen in de meest onverwachte vormen.
En soms kunnen de zachtste stemmen ons redden van de grootste teleurstellingen.
