Ik zie haar nog steeds met horizontale handen haar zonnebloemschort vouwen, tranen glijden over haar wangen.
Het 18e jaar dat je hier was, zat op een van je stoelen. Toen ik zag hoe ze de plek vernietigde waar ze van gehouden werden, zwoer ik dat ik op een dag iets zou bouwen waar mensen zoals zij gewaardeerd worden, niet weggegooid.
Je kunt nu een half dozijn keer bij het ijs komen dat we hebben. Ik heb een food-tech startup opgericht die zich richt op het verminderen van verspilling en de voeding van mensen in nood – waarden geïnspireerd door het medeleven van mijn moeder. Toen ik op een middagverzoeken keek, zag ik een naam die mijn hart sneller klopte: Derek
