De volgende dag zat Anna in haar advocatenkantoor, met een map vol documenten in haar handen. De advocaat, een vriendelijke man genaamd Davies, luisterde geduldig naar haar verhaal. Hij bekeek haar documenten zorgvuldig: haar huwelijksakte, bankafschriften van de verkoop van het landgoed van haar grootmoeder en bonnetjes van meubels en apparaten.
« Anna, » zei hij toen ze klaar was, « je hebt een zeer sterke zaak voor de verdeling van de eigendommen. Het geld van de verkoop van je eigendom was een belangrijke bijdrage, en we kunnen het bewijzen. Bovendien ben je slachtoffer van huiselijk geweld. Dat zal ook een factor zijn in de procedure. »
Een broos zaadje hoop begon te ontkiemen in Anna’s borst. « Dus, heb ik een kans? »
« Je hebt altijd een kans, » antwoordde meneer Davies. « Maar je moet bereid zijn om te vechten. Ethan en zijn moeder zullen waarschijnlijk proberen alles te ontkennen, het proces te rekken en je onder druk te zetten. Maar als je bereid bent om voor je rechten te vechten, heb ik er vertrouwen in dat we gerechtigheid zullen bereiken. »
Hij legde de volgende stappen uit. Ze moesten meer bewijs verzamelen, getuigen vinden. « We moeten ook aangifte doen van de mishandeling. Dit is belangrijk, Anna, » benadrukte hij. « Het laat zien dat je niet bang bent, dat je klaar bent om jezelf te verdedigen. »
In de dagen die volgden, werden Anna en Chloe een team. Ze spraken met buren en collega’s en verzamelden kleine maar cruciale stukjes informatie die Anna’s verhaal bevestigden. De rechtszaak was zwaar, maar met elk stukje bewijs voelde Anna haar kracht groeien.
Het onvermijdelijke telefoontje van Ethan kwam. Het was geen verontschuldiging. Het was een dreigement.
« Waarom ben je weggegaan? » vroeg hij. « Denk je dat ik je zomaar zou laten gaan? »
« Ik ben weggegaan omdat ik zo niet langer kan leven, Ethan. Ik wil een scheiding en een eerlijke verdeling van onze bezittingen. »
Hij lachte hard, wreed. « Eigendom? Je krijgt niets. Dit appartement is van mij en mijn moeder. Je kwam hier met niets, en je vertrekt met niets. »
« Dat is niet waar, Ethan. Ik heb de documenten om het te bewijzen. » « Je zult hier spijt van krijgen, » siste hij. « Ik zal er alles aan doen om ervoor te zorgen dat je met niets eindigt. Ik maak je kapot. »
Ze hing op, haar lichaam trilde van hernieuwde angst.
Een paar dagen later, toen ze terugkwam van haar werk, voelde ze dat iemand haar volgde. Ze versnelde haar pas, maar het was te laat. De man greep haar van achteren vast en trok haar een donker steegje in.
« Laat de scheiding los, » fluisterde hij schor in haar oor. « En we laten je met rust. Of het wordt erger. » Hij sloeg haar in haar gezicht en ze viel, haar wereld vervaagde in duisternis.
Ze werd wakker op de koude, vochtige grond, duizelig. Chloe was doodsbang toen ze haar zag en belde meteen de politie en een ambulance. Haar verwondingen werden vastgelegd in het ziekenhuis. De mishandeling, bedoeld om haar te breken, sterkte haar juist in haar vastberadenheid. Ze liet zich niet intimideren. Ze gaf niet op.
Anna bepleitte haar zaak in de rechtbank. Ze had documenten, rekeningen en Chloe’s getuigenis. Meneer Davies bepleitte haar zaak met stille zelfverzekerdheid. Ethan en Eleanor ontkenden alles en schilderden Anna af als een hysterische leugenaar die uit was op zijn geld. Hun woorden klonken echter hol vergeleken met Anna’s bewijs.
De beslissing van de rechter was ondubbelzinnig. De rechtbank erkende Anna’s recht op een aandeel in het appartement, evenredig aan haar financiële bijdrage. Ethan werd veroordeeld tot het betalen van haar schadevergoeding en aansprakelijk gesteld voor de mishandeling.
Anna voelde een golf van diepe opluchting. Ze had gewonnen. Ze had haar gelijk bewezen.
Ze besloot haar aandeel in het appartement onmiddellijk te verkopen. Er werden snel jonge kopers gevonden en de deal was rond. Toen Ethan hiervan hoorde, was hij woedend.
« Wat heb je gedaan, idioot? » schreeuwde hij haar toe aan de telefoon. « Hoe kun je ons huis verkopen? »
« Ik heb mijn aandeel verkocht, Ethan, » antwoordde ze kalm. « Ik had er alle recht op. Ik wil niets met je te maken hebben. »
« Kom terug, Anna, » smeekte hij, zijn woede sloeg plotseling om in wanhoop. « Ik zal alles oplossen. Ik zal anders zijn. »
« Te laat, Ethan, » zei ze en hing op.
Met het geld van de verkoop kocht Anna een klein, zonnig appartement met één slaapkamer in een rustige buurt. Het was de eerste plek die echt van haar was. Chloe hielp haar met verhuizen, en terwijl ze de laatste doos uitpakten, keek Anna rond in haar nieuwe huis. Het was haar fort, haar toevluchtsoord.
Ze blokkeerde Ethans nummer en probeerde hem te vergeten. Ze stak al haar energie in haar werk, haar vriendschappen en het opbouwen van een nieuw leven. Ze wist dat de littekens zouden blijven, maar ze herinnerden haar niet aan haar zwakte, maar aan haar kracht.
Ethan en Eleanor moesten de gevolgen onder ogen zien. Ze verloren hun appartement, hun financiële stabiliteit en hun zelfvertrouwen. Ze betaalden voor hun hebzucht en wreedheid.
Op een avond, zittend in haar nieuwe woonkamer, badend in het warme licht van een lamp, dacht Anna aan haar grootvader. Zijn nalatenschap bestond niet alleen uit geld. Het was de sleutel die haar kooi opende.
« Dank u wel, opa, » fluisterde ze in de stille kamer. « Ik heb u niet teleurgesteld. » Ze bouwde haar leven opnieuw op, op een fundament van eerlijkheid, moed en een diep, liefdevol hart.
